Λίγο πριν φύγει το 2021

 

Τέλος χρόνου

 

Έχουμε μάθει όταν πλησιάζουν το τέλος του έτους και οι εορτές να ανταλλάσουμε ευχές. Όμως, παρά τις ευχές, στο τέλος του έτους όταν κάνουμε απολογισμό, διαπιστώνουμε πως :

-κάθε πέρσι ήταν καλλίτερα, (ακόμη και τα μελομακάρονα)!

Τις ευχές τις παίρνει ο άνεμος!

Οι απολογισμοί δείχνουν πως πήραμε ένα ακόμη έτος στη καμπούρα μας, βαρύναμε, ζητάμε περισσότερα, προτιμάμε το όνειρο, ρέπουμε προς τη μεταφυσική, μας αρέσει το παραμύθι, η ελευθερία, η διασκέδαση, η φυγή, αλλάζουν τα γούστα και οι προτιμήσεις μας. Ότι δεν μας ενοχλεί, μας εξοργίζει.

Ευχόμαστε κάθε χρονιά με ευχές που δεν κοστίζουν, γίνονται και ψηφιακά.

Ήρθε όμως η ώρα να πω για τη φωτογραφία, καθώς εγώ πέρασα καλά χάρη στις γραπτές απόψεις μου σε αυτό το μικρό βήμα.

Η αισθητική της ψηφιακής φωτογραφίας.

Έχω την άποψη πως η φωτογραφία έκανε το κύκλο της. Και αν δείχνει να έχει ακόμη δρόμο, χορεύει πλέον σε ρυθμό baroque.

Βαρετός είναι ο δρόμος, κι ας δείχνει μοντέρνος εξ αιτίας των εφέ, και των υπερβολών της επεξεργασίας.

Μπορεί να σωθεί κάτι από τη «πραγματική» φωτογραφία, αυτή που αρνείται να ενταχθεί στο imaging;

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αναζητούν, εκτιμούν και υπηρετούν τη πραγματική φωτογραφία; Έχει νόημα αυτή η αισθητική, αυτή η «σχολή»;

Δεν το γνωρίζω.

Αναρωτιέμαι τι απόγινε η φωτογραφία που έμαθα. Αλλά είμαι και «είδος προς εξαφάνιση».

Δεν μπορεί κανείς να με πείσει ότι φωτογραφία και imaging είναι το ίδιο. Την άμεση, θαυμάσια αλλά και ενοχλητική σχέση της φωτογραφίας με τη πραγματικότητα θα τη βλέπουμε ολοένα ποιο σπάνια στις εικόνες που προβάλλονται, που αλλοιώνουν την αντίληψη, την αισθητική, την εμπιστοσύνη μας στο μέσον. Η φωτογραφική πληροφορία είναι πλέον υπό αμφισβήτηση.

Μπορεί ο φωτογράφος να επιζήσει με τα αποκαΐδια, τους σεισμούς, τις καταστροφές, το χάλι της οικονομίας, τις ΜΕΘ της απελπισίας, της βίας εναντίον παιδιών και γυναικών;

Μπορεί να τα βάλει ο φακός μας με τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα όταν αυτά μετατρέπουν τη φωτογραφία δρόμου σε αδίκημα;

Μήπως υπάρχει αγορά καλλιτεχνικής φωτογραφίας στην Ελλάδα και μας διαφεύγει;

Κυριαρχεί σήμερα η εύκολη φωτογραφία, η απουσία της διαφορετικής ματιάς των μεγάλων φωτογράφων είναι ολοφάνερη. Κι αν κάποιος σταθεί σε μια φωτογραφία, είναι γιατί τον απασχολεί πλέον το «πως έγινε αυτή η φωτογραφία», κι όχι αν είναι πραγματική!

Ολοένα ποιο συχνά ακούμε στα ΜΜΕ πως «μιλάνε μόνες τους οι εικόνες»! Η ικανότητα «ομιλίας»  σημαίνει πως η φωτογραφία μας «βγάζει γλώσσα», μόνο που δεν ακούγεται. Η φωτογραφία, μια για πάντα, δεν μιλάει, απλά δείχνει.

Ποτέ μου δεν άκουσα φωτογραφία να μιλάει από μόνη της, ωστόσο αναλύω αυτό που δείχνουν οι φωτογραφίες, το διαβάζω όπως κάθε κείμενο.

Τι πραγματικά μπορεί να μας δείξει μια στημένη, φτιασιδωμένη, πολλαπλά διορθωμένη φωτογραφία που δεν πείθει;

Όμως δεν φταίει η φωτιά (ψηφιακή φωτογραφία), αλλά η χρήση της.

Τέλος ενός ακόμη χρόνου, αρχή του νέου!

Σταματήστε να δείχνετε τους φτιασιδωμένους υπέρ-ώριμους ως teenager.  Φτάνουν πια τα ψέματα και τα στημένα πλάνα της δήθεν νεότητας και της τεχνητής ψηφιακής ομορφιάς. Τραβήξτε σωστές φωτογραφίες εξ αρχής. Ο κόσμος μας δεν είναι ιδανικός, όμορφος, όπως τον προβάλλουν η πληρωμένη διαφήμιση μέσα από τα ΜΜΕ.

Είναι όμως πραγματικός κόσμος (=κόσμημα), φυσικός, ορατός, αγαπητός, έχει εκπλήξεις, κι αν δεν το προσέξουμε; Θα τον χάσουμε για πάντα. Το χάνουμε ήδη.

Αν…

Αν η φωτογραφία δεν πείθει για αυτό που δείχνει, δεν είναι καλή.

Αν ο θεατής αναρωτιέται για αυτό που βλέπει (στη διαφήμιση, ή στο κατάλογο), τότε η φωτογραφία δεν είναι καλή.

Αν ένα μοντέλο 75 ετών δείχνει στη φωτογραφία ετών 25, κάτι δεν πάει καλά, νομίζω.

Αν το διαθέσιμο «προϊόν» είναι κατώτερο της φωτογραφίας, τότε ο κατασκευαστής καλά θα κάνει να το βελτιώσει για να μην απογοητευτεί και οριστεί ο πελάτης

Το μετάξι, είναι μετάξι, το κρύσταλλο, είναι κρύσταλλο, και το γυαλί είναι γυαλί,  και έτσι θα φανούν στη πραγματική φωτογραφία. Διαφορετικά θα είναι απάτη!

Το ποιο μεγάλο μυστικό στην εργασία, είναι να ξέρεις πότε να πεις:

- «όχι , δεν θα το κάνω αυτό».

Μη φοβάστε το κόστος. Προστατεύουμε το πελάτη για να το δούμε ξανά, κι αν όχι εμείς, κάποιος συνάδελφος.

Τα βράδια βλέπω φωτογραφίες, δικές μου και άλλων συναδέλφων, και οι μνήμες επανέρχονται «τις μακριές, κρύες νύχτες του χειμώνα». Μέσα από τη «τέχνη και τη τεχνική της φωτογραφίας» έμαθα να βλέπω, απόκτησα γνώση και σοφία, έζησα, και ζω.

Ίσως όμως και να μη γράψω έτσι ποτέ ξανά, καθότι «τέλος χρόνου» και δικής μου εποχής.

Εύχομαι από ψυχής να ζήσετε όλοι καλά, να έχετε αγάπη, υπομονή ειρήνη και υγεία, γιατί ως λαός δεν είμαστε και τόσοι πολλοί.

 

Γιάννης Γλυνός