Οχι δεν
εγκατέλειψα το blog, απλά
κουράστηκα λιγάκι. Μου πέσαν και πολλά μαζί!
Σήμερα 21
Σεπτεμβρίου 2019, είπα να κάνω ένα πέρασμα να δω τι γίνεται και εδώ, στο Lighttraps.
Μα τι νόημα έχουν
όλα αυτά περί φωτογραφίας και αισθητικών προβλημάτων όταν το μέλλον του πλανήτη
πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο;
Ως φωτογράφος,
έχω καταγράψει πάρα πολλές φορές τη καταστροφή που αφήνουμε πίσω μας εμείς τα
καλά, μικρά ανθρωπάκια. Μια κόλαση δημιουργούμε στη κυριολεξία!
Μια φορά θυμάμαι αποφάσισα
να κάνω μια φωτογραφική έκθεση, τη πρώτη μου, στο τόπο που μένω.
Πήρα κάμποσες
φωτογραφίες με: μπάζα, λάδια, σπασμένα είδη υγιεινής, κουρέλια, λάστιχα,
μπόλικα σπασμένα τζάμια και μπουκάλια επίσης, παρ μπριζ αυτοκινήτων, πλαστικά,
σάπια ξύλα κλπ.
Τύπωσα 30 φωτογραφίες,
έγραψα ένα κείμενο όσο μπορούσα ποιό ευπρεπές, και τα πήγα όλα στον
αντιδήμαρχο, που τα πήγε στο δήμαρχο, που είχε συμφωνήσει την ημέρα
περιβάλλοντος να γίνει και η παρουσίαση, μια ομιλία, κάτι να κινηθεί βρε παιδιά.
Και το
αποτέλεσμα;
Κάποιοι είχαν
πάρει χρήματα πριν λίγες ημέρες για να καθαρίσουν το κάμπο και έτσι η έκθεση
δεν θα γίνει!
Αυτό μου δήλωσε
κοφτά με τον αέρα της εξουσίας του δημοκρατικά εκλεγμένου.
Πήρα και πάλι τη
μηχανή, έβαλα ημερομηνία και τράβηξα σχεδόν όλες τις φωτογραφίες από την αρχή,
τις τύπωσα 13χ18 ξανά, τις πήγα και τις άφησα στο γραφείο του δήμαρχου.
Είπα:
-λυπάμαι πολύ για
τα χρήματα που πετάξατε! Ωστόσο ο κάμπος πεθαίνει.
Και έφυγα.
Να γιατί ποτέ δεν
ήμουν φίλος της φωτογραφίας-ντοκουμέντου.
Ήταν νομίζω το
2002, ή το 2003.
Τον Ιούλιο και
Αύγουστο του 2019, στο Πόρτο Ράφτη ενταφιάστηκε η κοινή λογική.
Αντί να βάλουν
περισσότερους κάδους, αντί να μαζεύουν περισσότερες φορές τα σκουπίδια, έγραψαν:
- να βρείτε
άδειους κάδους ποιο κάτω!
Ο άτιμος δυνατός βοριάς ταξίδευε σακούλες και κάθε
λογής πλαστικό και στις δυο άκρες του δρόμου προς τη θάλασσα! Θαυμάσιο θέαμα
και υπέροχες μυρουδιές! Ακόμα εκεί είναι οι σακούλες στις άκρες των οδών του
θέρετρου.
Συνεχίστε λοιπόν
τη καλή δουλειά!
Γιάννης Γλυνός
