Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Επίκαιρο, όσο ποτέ.




Τα σβησμένα πρόσωπα.

Προσωπικά και ευαίσθητα δεδομένα, προσωπική ζωή σε δημόσιο χώρο νοείται;
Μα και φυσικά, όλοι έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε, όλοι έχουμε προσωπική ζωή και δεδομένα, είτε στο σπίτι μας, είτε στη πλατεία, είτε στο δρόμο. 
Δεν μπορούμε να ασχημονούμε όμως, και ταυτόχρονα να θέλουμε ανονυμία και προστασία.
Αν κάποιος σε δημόσιο χώρο πάντα, παρανομεί, ασκεί βία, κάνει φόνο, καίει και καταστρέφει, δικαιούται να απαιτεί προστασία προσωπικών δεδομένων;

Δηλαδή, όχι λήψη φωτογραφιών και βίντεο, και στη συνέχεια, όχι δημοσίευση ανάλογου υλικού;

Και ακόμη μια απορία.

Αυτός επάνω στον οποίο ασκείται η πάσης φύσεως βία, έχει; Ή δεν έχει ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα;

Έχει προσωπική ζωή που δεν μας αφορά; 
Αν κάτι κακό συμβαίνει σε χώρο όπου την ευθύνη ευταξίας την έχουμε όλοι, και ειδικότερα ο νόμος, η πολιτεία και οι επιφορτισμένοι με τη τάξη, τότε το θέμα δεν μας αφορά όλους;

Όλοι εμείς, που καθόμαστε στο καναπέ μας, που διαβάζουμε εφημερίδα, ή βλέπουμε τηλεόραση, ή παρακολουθούμε στο διαδίκτυο τα νέα, πρέπει, ή δεν πρέπει να ενημερωθούμε για το τι κακό συμβαίνει στους δρόμους μας, στις πλατείες, στους δημόσιους χώρους, στα σπίτια των γειτόνων έστω;

Ξέρετε κάτι; Νομίζω πως πρέπει να σοβαρευτούμε άμεσα.

Νομίζω πως ο δημόσιος χώρος, είναι δημόσιος χώρος δηλαδή ανήκει στο δήμο, στη δημοκρατία, σε όλους.

Με τη τεκμηριωμένη δικαιολογία της πολιτικής και δημοκρατικής αντίστασης και της πολιτικής αντίθεσης το να κατέβει ο κόσμος, ο καθένας μας, και να διαμαρτυρηθεί, είναι δεκτό και κατανοητό.

Το να σκοτώσει, να κάψει, να καταστρέψει, να βιάσει ψυχές και σώματα, ότι βρεθεί μπροστά στο δρόμο του, αυτόματα πρέπει και να αναιρεί κάθε είδους δικαίωμα προσωπικών και δήθεν ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων.

Θα πρέπει ο κάθε παράνομος, ληστής, φονιάς, να καταλάβει ότι στο δημόσιο χώρο, θα πρέπει να σέβεται τα πάντα, και ειδικά τη ζωή. Όπως δεν μπορεί και να εισβάλει στο σπίτι, ή το σχολείο να σκοτώνει και να μετά να επικαλείται τα ευαίσθητα προσωπικά του δεδομένα.
Προβάλλουν πάντα πως θα πρέπει πρώτα να αποδειχτεί η ανομία και να μη θίγονται η τιμή και η υπόληψη κανενός.
Για τον παθόντα όμως, η ευαισθησία πάει περίπατο...
Αφορμή φυσικά για τις σκέψεις αυτές είναι η δημοσίευση φωτογραφίας ενός νεκρού στα χέρια της κοπελιάς του.
Συμβολικά, εμένα μου θύμισε η φωτογραφία το αιώνιο δράμα της γυναίκας που έχασε το αγόρι της.

Είναι ντροπή, να χάνουμε έτσι τους νέους μας σήμερα, λες και έχουμε πολλούς να μας διαδεχτούν. Πρέπει να δούμε, να μάθουμε, να ενημερωθούμε, να φυλαχτούμε, να αμυνθούμε, να διαδώσουμε το συμβάν. 
Πέφτουν οι νέοι μας από τα ναρκωτικά, τη διαβολεμένη κακή οδήγηση και εχθρική συμπεριφορά μας στους δρόμους, στα γήπεδα, αλλά και έξω από αυτά, στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, και κάτω από μαχαίρια, ακόμη και τις γειτονιές, κοντά στα σπίτια τους, δίπλα σε φίλους, και γνωστούς.

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τους φόνους και τους χαμούς αυτούς και πρέπει τα ΜΜΕ αλλά και όποιος βρεθεί μπροστά στο μακελειό να το καταγράψει και να το διαδώσει. Όσο για τον φονιά, το κάθε φονιά, οι διαμαρτυρίες θα πρέπει επί τέλους να τιμωρούνται και αυτόματα ο νόμος να αναλαμβάνει την επί πλέον τιμωρία τους.

Γιατί και δαρμένος και γδαρμένος πάει πολύ να είναι ο παθών, και ο αναίσθητος παραβάτης να κόπτεται για τα «ευαίσθητα, προσωπικά του δεδομένα».

Η φωτογραφία-ντοκουμέντο ήταν πάντα ένα δίκοπο μαχαίρι για αυτόν που βρέθηκε στη πρώτη γραμμή και έχουμε κάθε χρόνο θύματα σε όλα τα μέτωπα, τόσο σε εμπόλεμες ζώνες, όσο και δημόσιους χώρους.

Ίσως ο νόμος για τους πολιτικούς  και δημόσιους χώρους να πρέπει να αλλάξει άμεσα, μήπως σταματήσουν οι νέοι μας να χάνονται έτσι άδικα.

Αν η βία καλυφθεί και ο κόσμος δεν ενημερώνεται, τότε όσοι ωφελούνται σήμερα από τη σιωπή των αμνών, αύριο, πολύ σύντομα ίσως, θα δουν κάθε λογής ανομία να πνίγει και τους ίδιους.

Ο μόνος λόγος να μη δημοσιευτεί μια ανάλογη φωτογραφία, είναι η προστασία της ζωής των μαρτύρων που βρέθηκαν δίπλα στον κάθε αδικοχαμένο.

Από τη στιγμή που ο κάθε φονιάς γνωρίζει ότι έχει ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα απλά επειδή αυτός ζει και ο «άλλος» έφυγε, από τη στιγμή αυτή και μέχρι να καταδικαστεί, αλλά και μετά, μπορεί να τα επικαλείται. Μπορεί να μας χλευάζει όλους εμάς τους δημοκράτες και νομιμόφρονες σαν να είναι ο λύκος, και εμείς τα πρόβατα.

Νομίζω, αρκετά. Ο νόμος πέρα από την απονομή δικαιοσύνης, πρέπει και να παραδειγματίζει, ας μη το ξεχνάμε.

Καθήκον μας είναι η ενημέρωση, όπως και ο σεβασμός και η τήρηση του συντάγματος και των νόμων. Όμως, η τελικά, «η φτώχεια, είναι η χειρότερη μορφή βίας» και το βλέπουμε πλέον κάθε ημέρα στους δρόμους και τους δημόσιους χώρους.

Γιάννης Γλυνός