Η ψευδαίσθηση της
επικοινωνίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Δεν γνωρίζω από
που να αρχίσω.
Όλα ξεκίνησαν το 2018 μια κρύα νύχτα του χειμώνα.
Κοιτάζοντας παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες ( του 1968-1985) είδα τα φιλικά πρόσωπα να με
ατενίζουν σιωπηλά κοιτάζοντας όπως πάντα μακριά. Πολύ μακριά.
Αποφάσισα να βρω
μια άκρη για να επικοινωνήσω κάνοντας μια λίστα.
Σύντομα κατάλαβα
πως υπήρχαν παράπλευρες απώλειες, είτε διότι έφυγαν οριστικά και αμετάκλητα,
είτε διότι δεν είχα τηλέφωνό τους καθώς υπήρξε μια εποχή που δεν είχαμε κινητά
τηλέφωνα. Όσοι είχαν αριθμό ήταν ελάχιστοι, αλλά και ένας από αυτούς, αγαπητός
φίλος, έφυγε ξαφνικά και εκτάκτως αρχές νέου έτους πριν ένα χρόνο. Βρήκα όμως κάποιους, όχι όλους, και μιλήσαμε.
Κάποια πρόσωπα,
από τα παλιά, είναι πλέον δημόσια, γνωστά, κατέχουν θέσεις που με την αξία τους
κατέκτησαν. Δεν κατάφερα όμως να τους προσεγγίσω. Πουθενά δεν υπάρχει, δεν βρήκα σημείο αναφοράς στο κορμό της ψηφιακής
βάσης δεδομένων για να στείλω ένα μήνυμα έστω. Δημοσιεύσεις βρήκα πολλές, τηλέφωνα και διευθύνσεις όχι. Ίσως δεν θέλουν να τους ενοχλούν!
Σκέφτηκα πριν ένα μήνα, μα τι
κάνεις; υπάρχει το facebook!
Γράφτηκα λοιπόν
και πολύ σύντομα οι περισσότεροι που με ήξεραν από το 1995 και μετά, και είναι μάχιμοι, έγινα φίλοι μου, η το σκέφτονται να γίνουν.
Αλλά αυτή η
πλατφόρμα, το facebook, έχει
πάρα πολλές ανόητες εκπλήξεις και σχόλια έτσι που πραγματική, σοβαρή και σε βάθος
επικοινωνία είναι ανέφικτη. Ίσως και έτσι πρέπει να είναι όταν ο
"καθένας" βλέπει ακόμη και τι θεό πιστεύεις! Έλεος δηλαδή. Η ανοησία
πάει σύννεφο. ίσως να είναι από τις ελάχιστες εφαρμογές που είναι τόσο
δημοφιλείς, αλλά τόσο απογοητευτική για τη τυποποίηση που προσφέρει. 'Ένα
παράδειγμα: δοκίμασα να καταχωρήσω έστω ένα δικό μου blog, ένα αξιόλογο κείμενο, και βρήκα πόρτα! Έτσι
αγαπητοί φίλοι και περαστικοί επισκέπτες, θα με βρείτε στο facebook, αν δεν με πετάξουν έξω λόγω απειρίας μου
ή αυστηρών κανόνων που έχουν βάλει. Αλλά το καημένο το e-mail μου- πραγματικό αποκούμπι, είναι πάντα ανοικτό και εγώ θα απαντώ σε
όλους και για όλα σε μια δυο "εργάσιμες".
Υπάρχει το gmail όπως πάντα ασφαλές και υπομονετικό
που το κοιτάζω το λιγότερο μια φορά την ημέρα. Όσο για το facebook, έχω χάσει πλέον πάρα πολλές ώρες αναζητώντας
σκιές και ψιθύρους, έχω κουραστεί να γράφω και απάντηση να μη παίρνω από
πρόσωπα που θα ήθελα έστω μια φορά να δω πως υπάρχουν στον ιστό, ή που
γνωρίζουν αλλά δεν έχουν το χρόνο να διαχειριστούν όλα όσα μπορεί να τους
προσφέρει η τεχνολογία σήμερα (12ος 2019).
Θέλω να πω
ευχαριστώ σε όλους όσους υπάκουσαν στους κανόνες του facebook, έγιναν φίλοι μου και μου έκαναν ένα
σχόλιο, αλλά δεν θα το πω μέσα από την εφαρμογή.
Θα ελέγχω από
καιρό σε καιρό ποιος βρίσκεται εκεί και θα απαντώ, αλλά για άλλη μια φορά δεν
βρήκα αυτό που περίμενα.
Καλό μήνα και
καλές γιορτές.
Γιάννης Γλυνός
