dSLR.

Προσέξετε συνάδελφοι. Θα τις καταργήσουν, αργά, ή γρήγορα!

Μπήκαμε και στο 2022! Covid, Delta, Omicron & σια, κλιματική αλλαγή, ΔΕΗ, lock-down, μας αλλάζουν τα φώτα συνεχίζοντας  τη καλή δουλειά του 2021.

Ούτε την επέτειο για τα 200 χρόνια ελεύθερου κράτος δεν χαρήκαμε. Αναρωτιέμαι, το 22 που έχουμε την επέτειο του 1922, τι θα κάνουμε;

Πάμπολλα θέματα με απασχολούν, όμως το επόμενο ήταν αυτό που θέλησα να πάρω θέση.

Τέλος των dSLR?

Αγάπησα και υπηρέτησα τη φωτογραφία ως άλλος samurai.

Είναι σκληρό, απογοητευτικό, εξουθενωτικό, ταπεινωτικό, οι άρχοντες –κατασκευαστές  κάθε τόσο να αφήνουν στη τύχη τους πελάτες τους.

Προφανώς ήταν αναγκαία με τα σημερινά δεδομένα η μετάβαση από το φιλμ και τα χημικά, στη ψηφιακή τεχνολογία.

Ολίγη ιστορία δεν βλάπτει.

Μπροστά μου, κάποιος σκότωσε μια κορυφαία ρεφλέξ 35 χιλιοστών με φακό, και την αντάλλαξε με τη πρώτη κόμπακτ της εποχής με ανάλυση 2 Mpixels.

Καθαρά ωφελημένοι από τη ψηφιακή φωτογραφία βγήκαν οι πελάτες των φωτογράφων. Όταν π.χ. φωτογράφιζα με φιλμ μεσαίου φορμά, ή πλάκες, χρέωνα 10.000-15.000 δραχμές/ λήψη, και ήμουν φθηνός.

Ακούω πως  για ανάλογες εργασίες, οι φωτογράφοι παίρνανε το 2020 από 3 έως -10€!

Κάποιοι κατασκευαστές επικράτησαν και σχεδόν μονοπώλησαν την αγορά. Οι μεγάλες αλυσίδες δεν έχουνε ειδικούς για τα φωτογραφικά, αλλά πωλητές που ενημερώνουν τους χρήστες για τεχνικά χαρακτηριστικά.

Κολοσσοί κατασκευαστές ποιοτικών οπτικών και φωτογραφικών τελικά απορροφήθηκαν από μεγάλους εμπόρους. Άλλοι χάθηκαν εντελώς.

Μπορώ ως μονάδα, να κρίνω μόνον από το πόσοι φωτογράφοι έμειναν όρθιοι, πόσοι στον άσσο, πόσες περιουσίες χάθηκαν σε μηχανές που κανείς δεν θέλει πλέον.

Πόσα ειδικά καταστήματα μόνο φωτογραφικών απόμειναν; Όποιος το βρει κερδίζει.

Η τραγωδία όμως δεν τέλειωσε με το πέρασμα στη ψηφιακή τεχνολογία.

Η τεχνολογία αυτή έγινε ένα τέρας που τρέφεται από τους υποταγμένους στον ανταγωνισμό, την απληστία και τις προσταγές του marketing. Η φωτογραφία έγινε τμήμα του imaging, και ο φωτογράφος καλλιτέχνης με το νόμο και ταυτόχρονα χρήστης!

Η ανάλυση αισθητήρα έφτασε στα κινητά τηλέφωνα σε νούμερα απίστευτα, και άχρηστα, παρασύροντας και τις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Η αντοχή τους τελικά άρχισε να δείχνει πόσο τις είχαμε υπέρ-εκτιμήσει. Οι μπαταρίες έχουν ζωή το πολύ 3 χρόνια, τα ηλεκτρονικά και οι φακοί εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις σε αφήνουν στη μέση της εργασίας. Αρχικά ελάχιστες ψηφιακές χαλούσαν. Όμως στα επόμενα 5 χρόνια, το πολύ, ήταν άχρηστες από την αύξηση της ανάλυσης.

Έχω ήδη αρκετές  ψηφιακές μηχανές που τις έβαλα στην άκρη λόγω ανάλυσης. Το τραγικό είναι πως οι περισσότερες μετά από 5-6 χρόνια «ύπνου» δεν ξύπνησαν ότι κι αν έκανα.

Δεν ξεχνιούνται αυτά.

Αν αυτό λέγεται τεχνολογία, τότε ας απαντήσει όποιος θέλει, όπως θέλει για την είδηση πως «το σκέπτονται» τώρα να μην εξελίξουν άλλο τις dSLR, γιατί είναι τέλειες! Άρα θάνατος και πάλι, και ζήτω οι mirorless!  

Πριν από 2-3 έτη, μιλούσα με έναν φίλο, στέλεχος σε αντιπρόσωπο εισαγωγέα μεγάλου κατασκευαστή. Μου είχε πει ότι είναι θέμα χρόνου να αντικατασταθούν οι dSLR με mirorless. Να λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου!

Σε ένα επάγγελμα με τεράστια εξειδίκευση, με παράδοση στις ειδικές κατασκευές και τις ειδικές  φωτογραφίσεις, όλες οι φωτογραφικές μηχανές κάποια στιγμή θα χρειαστούν σε κάποια ειδική εργασία, ακόμη και οι εντελώς χειροκίνητες. Άρα προς τι το θανατικό; Γιατί πρέπει να πετάμε κάθε τόσο τον εξοπλισμό μας;

Αλλά όταν η απληστία, οι τράπεζες, οι μέτοχοι, και οι δανειστές ελέγχουν τις επιχειρήσεις τι να περιμένει κάνεις;

Παγκοσμιοποίηση = σκραπ και χαμένες περιουσίες για τους φωτογράφους.

Πρόσφατα ( Ιούλιος 2022) διέρευσε μια είδηση πως ακόμη ένας κατασκευαστής θα σταματήσει τις dSLR και θα στραφεί σε αυτές χωρίς καθρέφτη!

Φωτογράφοι, Covid και συναφή νέα

Η πρόσφατη διαμαρτυρία των φωτογράφων μας για την δραματική οικονομική κατάσταση και τους περιορισμούς λόγω του covid 19 (και συναφών παραλλάξεων) δεν έτυχε ανάλογης προβολής από τα ΜΜΕ.

Έχουν πληγεί σοβαρά όλες οι επιχειρήσεις, κι όχι μόνο οι φωτογράφοι. Συνεχίζεται η έλλειψη σε ημιαγωγούς με αποτέλεσμα να φρενάρει η βιομηχανική παραγωγή. Η βιομηχανία imaging αδυνατεί να ακολουθήσει τη ζήτηση, οι λιγοστές παραγγελίες έχουν μπει σε λίστες αναμονής. Καιρός για να φύγει στο stock!

Οι εργαζόμενοι νέοι μας, κι όχι μόνον οι φωτογράφοι, είναι πλέον μια αδικοχαμένη γενιά με απρόβλεπτες συνέπιες για το μέλλον της χώρας. Η λέξη αποταμίευση για τους νέους μας έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιο.

Όχι δεν είμαι έξυπνος, απαισιόδοξος είμαι από τα διδάγματα της ιστορίας.

Οι αισιόδοξοι θα πουν πως: όλα θα επανακάμψουν, υπάρχει αρκετός άδειος-έρημος χώρος σε αυτή τη γη για να ζήσουνε ακόμη αρκετά δις.

Ναι, αλλά που θα καλλιεργούμε τρόφιμα; τι θα τρώμε; Σόγια μόνον;

Μιλάμε πλέον για σογιαλισμό! (πολύ καλό το ντοκιμαντέρ).

Με τις πρώτες ύλες τι θα γίνει;

Προσέξτε και μια ετεροχρονισμένη «σύμπτωση» απόψεων.

Έχουμε το οικολογικό, προφητικό θρίλερ, μια ταινία του 1973 που είναι το «Soylent green». Το φιλμ αναφέρεται στη Νέα Υόρκη, έτος 2022 μ.Χ….

Επιστημονική φαντασία; Σήμερα δεν θα το έλεγα.

Αν διαιρέσουμε το διαθέσιμο χώρο με τα άτομα (7 δις, και κάτι ψιλά), το αποτέλεσμα είναι λίγα έως ελάχιστα τα τετραγωνικά μέτρα σε πρώτο επίπεδο που αναλογούν στο καθένα. Για το λόγο αυτό ψιλώσαμε τα κτήρια στις πόλεις και ανακαλύψαμε την οριζόντια ιδιοκτησία!

Εμείς στην Ελλάδα, έχουμε υπογεννητικότητα, και λιγοστεύουμε κατ’ έτος. Δεν σημαίνει όμως πως θα μείνουμε για πάντα μακάριοι και large.  

Και οι καλλιτέχνες έχουν πέσει σε τραγική οικονομική θέση παγκοσμίως, επιβιώνουν με χίλια ζόρια κι όχι μόνον από την «εργασία» τους. Οι φωτογράφοι συμπάσχουν,  και βιώνουν μια δραματική-τραγική αλλαγή στην αισθητική της φωτογραφικής εικόνας που δημιουργούν. Το ότι η φωτογραφία δια νόμου έγινε «τέχνη», ελάχιστα βοήθησε.

Η κλασσική φωτογραφία (μέχρι και την έλευση της ψηφιακής μηχανής των 3 Mpixels), έκανε το κύκλο της εμπορικά, και καλλιτεχνικά. Κι αν δεν τον έκλεισε, ολοένα λιγότεροι θέλουν να βλέπουν τις ομορφιές της φύσης όπως αυτές καταγράφονται αβίαστα και αντικειμενικά από τους φακούς των μηχανών.

Είναι μια αίσθηση και μια άποψη που έχω για τις «φωτογραφίες».

Διαφωνώ ως γνωστό, με αυτές που βλέπω να προβάλλονται ως καλές και ωραίες φωτογραφίες, αλλά είναι εικόνες που έγιναν από φωτογραφικές λήψεις.

Αυτό που καταγράφουν αντικειμενικά και φιλότιμα σήμερα οι φακοί των ρεπόρτερ μας, είναι μια ακόμη προειδοποίηση για το μέλλον της γης. Μιλάμε για εκατομμύρια πραγματικών φωτογραφιών από την χρονιά της ανακάλυψης της φωτογραφίας.

Και λοιπόν; Τι έγινε;

Απόμειναν: η τεχνική φωτογραφία για εκδόσεις και επιστημονικές εφαρμογές, οι φωτογραφίες από αέρος με τα γνωστά μας πλέον drone. Σποραδικά συμβαίνει καμιά εκδήλωση-μυστήριο, κάποια εκτύπωση, άντε και καμιά ταυτότητα.

Στη διαφήμιση, η φωτογραφία ακροβατεί ανάμεσα στο φτιασίδωμα και την αντικειμενική αποτύπωση.

Αυτό συμβαίνει για να μη φέρει ο οργισμένος αγοραστής το  χρυσοπληρωμένο προϊόν στο κεφάλι του κατασκευαστή.

Αν η φωτογραφία δεν πείθει τι νόημα έχει; Απομένει το χόμπι! Καμιά εικόνα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ντοκουμέντο και καμιά ζωγραφιά.

Μόνο η φωτογραφία, η κλασσική, η πραγματική φωτογραφία μπορεί. Φοβάμαι ότι σε λίγο θα μας αφήσει μόνους μας σε ένα κόσμο Avatar, η ένα κόσμο του Matrix.

Η φύση δεν χρειάζεται τις ωραιοποιημένες φωτογραφίες μας για να γίνει όμορφη, ή να σωθεί, είναι όμορφη ακόμη κι όταν είναι «άσχημη».

Θα σωθεί η φύση μονάχα αν ο άνθρωπος περιορίσει τις δραστηριότητές του, ή μετακομίσει σε άλλο πλανήτη.

Τι νόημα έχει αν σταματήσει να παράγει και να λειτουργεί ο άνθρωπος κινητήρες εσωτερικής καύσης, όταν δεν θα έχει που να θάψει τις μεγάλες μπαταρίες  ηλεκτροκίνησης; Ήδη οι άχρηστες μπαταρίες είναι μεγάλο πρόβλημα.

Όσο για τη φωτογραφία; Όταν ζητάνε ολοένα περισσότερα από αυτό που δεν  έχει και δεν είναι, επιταχύνουνε το τέλος της.

Το ποτάμι δεν επιστρέφει και εγώ συνεχίζω με τη φωτογραφία που έμαθα και αποδέχτηκα στα 18 μου χρόνια, αλλά σήμερα είμαι είδος προς εξαφάνιση.

Το αρχικό κείμενο γράφτηκε αρχές του 22.

 

Γιάννης Γλυνός