Σαν παλιά φωτογραφία

Η ζωή εν τάφω....

Mε το πέρασμα του χρόνου φάνηκε πως οι περαστικοί επισκέπτες λιγοστεύουν.

Και πώς να μη λιγοστεύουν όταν ο κόσμος έχει ένα σκασμό προβλήματα, όταν δεν υπάρχει διάθεση για καινούριες φωτογραφίες, καινούρια σχόλια, σκέψεις, απόψεις.

Βασικός κανόνας για κάθε καθώς πρέπει blog είναι η συχνή ανανέωση του ποιοτικού περιεχομένου. Όμως δίχως λάδι η μηχανή σταματάει να εργάζεται, και δίχως την ανθρώπινη επιμέλεια αργά, ή γρήγορα όλα σταματάνε, όπως πχ τα παλιά τα ρολόγια που μένουν ξεκούρδιστα.

Δεν υπάρχουν έσοδα από τις εισόδους και εξόδους στο blog, και δεν σχεδιάστηκε για αυτό εξ αρχής. Υπάρχει ίσως κάποιο ενδιαφέρον που συνεχώς περιορίζεται, δεν υπάρχει νέο υλικό, και βασικά δεν υφίσταται κανένας λόγος να σπαταλώ χρόνο εφόσον ελάχιστοι καινούριοι το βλέπουν και ακόμη λιγότεροι στέλνουν και κάποιο μήνυμα. Έτσι για ηθική συμπαράσταση. Ο χρόνος είναι πλέον ουσιώδες εν ανεπαρκεία. Ο καθένας  κουβαλάει το δικό του σταυρό και η απομόνωση όλων μας βαθαίνει. Δεν υπάρχει πλέον ενδιαφέρον για φωτογραφίες. Όσο για τα λόγια, πάνε χαμένα έτσι κι αλλιώς. Ποιος ασχολείται;

Σε λίγο δεν θα θυμούνται ούτε ποιος ήμουν. Θα ξεχαστώ ίσως όπως το φιλμ 35 χιλιοστών.

Βλέπω στις περισσότερες σύγχρονες ιστοσελίδες στο σχετικό κατάλογο και μια επιλογή: «ποιοι είμαστε».

Εγώ δηλαδή ποιός είμαι; Η ποιος ήμουν;

Γεννήθηκα το 1948, επέζησα από ένα καταστρεπτικό εκπαιδευτικό σύστημα, που ωστόσο θαρρώ πως ήταν ποιο καλό, ποιο ανθρώπινο από το σημερινό το ενταγμένο στη παραγωγή! Ποια παραγωγή;

Μιλάμε πλέον για αποκεντρωμένη εκπαίδευση (επαρχία) που παράγει κυρίως πτυχιούχους τεχνικούς, που θα γίνουν άνεργοι μόλις αποφοιτήσουν! Όσο για τους άλλους (φιλόλογους, μαθηματικούς, δικηγόρους, φυσικούς αρχιτέκτονες γλύπτες, ζωγράφους κλπ) έχει ο θεός.

Είμαι αυτοδίδακτος φωτογράφος, και είμαι υπερήφανος για αυτό γιατί δεν σπατάλησε το κράτος ούτε μια δραχμή για εμένα πέρα από το κλασσικό γυμνάσιο. Έγινα κατά κάποιο τρόπο και δημοσιογράφος γράφοντας μόνο για φωτογραφία, φωτογραφικές τεχνικές και μηχανές. Έστησα αρκετά δικά μου  blog και αυτό με βοήθησε τρομερά στη γνώση της γλώσσας μας (όχι πως έγινα τέλειος φυσικά). Έγραψα χιλιάδες σελίδες σε δυο τεχνικά περιοδικά και σε ειδικές εκδόσεις. Μίλησα για τη ψηφιακή φωτογραφία όταν άλλοι κοιτούσαν το ταβάνι. Εργάστηκα μέχρι που με διώξανε γιατί δεν είχανε τρόπο να με πληρώνουνε. Η κρίση του 2011 με βρήκε κατακέφαλα. Με χίλιες δυσκολίες πήρα σύνταξη, τι να θυμάμαι τώρα;

Σίγουρα ήμουν «προστατευόμενο είδος υπό εξαφάνιση» κατά πως έλεγε ο φίλος μου ο Αντώνης.

Και λοιπόν; Θα κάτσω τώρα να σκάσω; Είπα. Ποιο καλά να συνεχίσω να μαζεύω ψηφιακές ειδήσεις όπως παλιά μαζεύαμε αποκόμματα από εφημερίδες. Είναι κάτι που άρχισα μετά το 2001 και τον Eric Pianka, μετά τους δίδυμους πύργους, μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες κλπ.

Ειδικά μετά το 2008 σε καθημερινή βάση κρατώ όλα τα σημαντικά νέα. Η ιστορία τελικά κάνει κύκλους και έχει μεγάλη πλάκα να ανατρέχει κανείς σε δηλώσεις και γεγονότα. Είναι για γέλια και για κλάματα το τι λένε και κάνουν οι επώνυμοι και οι πολιτικοί! Μα ο σοφός λαός μας λέει:

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη πεις!

Στο μεταξύ, δεν κοιτάζω να βρω πλέον θέματα για όμορφες φωτογραφίες. Εντοπίζω τις στρεβλωμένες φωτογραφίες, τις παραποιημένες, τις ψηφιακές επεξεργασίες που δήθεν προστατεύουν τα «ευαίσθητα χρηστά  μας ήθη» και τα προσωπικά μας δεδομένα, αποβλακώνουν, παραπληροφορούν, δεν δείχνουν παρά μόνο τεράστια εικονοστοιχεία που σκεπάζουν κάθε τι που θα μπορούσε να θεωρηθεί αποδεικτικό στοιχείο, όπως στη περίπτωση των παιδιών που πνίγηκαν πρόσφατα στις ακτές της γείτονας χώρας.

«Σοκαρίστηκε η διεθνής κοινότητα» από το δράμα (άντε, μη μου πεις!). Α, στο διάλο!  

Για όλα φταίει η φωτογραφία-ντοκουμέντο, όχι η κτηνωδία που μας δέρνει! Και φυσικά ο νόμος για τη παραποίηση της φωτογραφικής δημιουργίας πήγε περίπατο. Μα είναι πολύ απλό. Αν φοβάστε τη σκληρή πραγματικότητα που δημιουργήσατε, μη τη δείχνετε διόλου. Αλλά αν τη δείξετε, να τη δείξετε όπως τραβήχτηκε! Μπας και ξυπνήσουμε.

Γιατί ο σκοπός της φωτογραφίας – ντοκουμέντο είναι να δείξει ακριβώς δίχως καμιά παρεμβολή και δίχως άλλη ανάμειξη τι ακριβώς συνέβη μπροστά στο φακό του φωτογράφου, μπροστά στα μάτια του.

Είναι ντροπή να μη δείχνουν αυτά τα ντοκουμέντα επειδή δήθεν είναι σκληρά για τους ευαίσθητους της πολυθρόνας που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το αν πνίγονται οι πρόσφυγες με τα φουσκωτά μπαλόνια για μωρά. Ούτε καν βάρκες δεν είναι, και το βλέπουμε τουλάχιστον αυτό. Ευαισθησίες του κερατά!

Πρώτα τους πετάμε στη θάλασσα, και μετά τους ρωτάμε αν θέλουν να τους σώσουμε. Πρώτα ξεκινάμε ένα πόλεμο στη πατρίδα τους, για να τους σώσουμε! και μετά όταν δούμε πως θέλουν να φύγουν τους στέλνουμε πίσω, υψώνουμε φράκτες, τους πετάμε στην άκρη του δρόμου. Τελικά θα τους κάνουμε τη χάρη! Θα τους δεχτούμε σαν νέους και φτηνούς εργάτες για να παράγουν και τα όπλα που θα τους αποτελειώσουν. Γιατί μη πει κανείς πως αρκετοί από τους μετανάστες δεν θα καταλήξουν στα εργοστάσια του θανατά.

Να λοιπόν μια πολύ σοβαρή αιτία για να πάρω διαζύγιο από την όμορφη φωτογραφία. Τόσα χρόνια προσπάθησα να ξεφύγω από τη φρίκη και την ασχήμια, έβλεπα μόνο ότι όμορφο υπήρχε μέσα από στο σκόπευτρο. Αναζητούσα μια καλή αφορμή για να συνεχίσω να βλέπω. Και τώρα που βλέπω έξω από αυτό το κάδρο, δίχως μηχανή στο μάτι, αναρωτιέμαι: Σε τι κόσμο μας αναγκάζουν να ζούμε; Τι κόσμο μας δείχνουν κρύβοντας την ουσία;

Δεν θέλω λοιπόν να τραβάω φωτογραφίες την ασχήμια, δεν έμαθα να τη κυνηγάω με το φακό. Μόνο αν βρεθώ τυχαία μπροστά σε κάτι άσχημο με τη μηχανή θα το τραβήξω. Κάποιες φωτογραφίες από σκουπίδια και πεταμένα πράγματα είναι αλήθεια τα τράβηξα. Μα ο κόσμος δεν έγινε καλλίτερος.

Δεν είναι μόνο η «όμορφη, καλλιτεχνική φωτογραφία» που βρήκε ανήφορο. Η φωτογραφία - ντοκουμέντο είναι κυρίως που με τη ψηφιακή τεχνολογία και τη διεθνοποίηση υπέστη τη μεγαλύτερη ήτα!

Όσο για τους φωτογράφους που απόμειναν; Νομίζω πως ζούνε πλέον από τα κόκαλα που τους πετάει το διεφθαρμένο σύστημα.

Αν σας αρέσει ακόμη αυτό το blog, αντιγράψτε ότι σας κάνει κέφι, κρατήστε το. Έτσι κι αλλιώς στη κοινωνία της πληροφορίας ζούμε, τσάμπα είναι. Σας το λέω αυτό φιλικά, γιατί δεν είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσω να το διατηρώ. Ίσως αφήσω μόνο μια μαύρη σελίδα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το παγκόσμιο μπάχαλο, τα μνημόνια, τη φτώχεια, τη βία, τους μετανάστες τους δικούς μας στο τόπο τους, και τους άλλους που μας έρχονται με κάθε μέσο για λίγη αξιοπρέπεια, από αυτή που χάσαμε ολοσχερώς.
Τελικά, ποιός είμαι και που πάω;

Είμαι τα ίχνη που άφησα, είμαι μια παλιά φωτογραφία που βρήκα σε ένα ερμάριο. 

Γιάννης Γλυνός