Ρηχά τα πιάτα, ρηχή και η μνήμη μας.

Vivian Maier, ένα χρόνο μετά

Πριν ένα περίπου χρόνο, ανακαλύψανε τη μοναχική συνάδελφο φωτογράφο Vivian Maier, που εργάστηκε 40 χρόνια ως νοσοκόμα για να μπορεί να ζήσει και να φωτογραφίζει, για να έχει κάτι να τη κρατάει στις άδειες ώρες μετά το νοσοκομείο και τη βάρδια.

Την ανακαλύψανε από το φωτογραφικό έργο που άφησε πίσω της σε κουτιά και κυβώτια.

Και γιατί έγινε θέμα;

Μα για το χρήμα. Τι άλλο;

Σιγά τώρα που η κοινωνία θα ασχολιόταν με μια μόνη και ξεχασμένη ύπαρξη, ειδικά νοσοκόμα και ερασιτέχνη φωτογράφο, που έκλεισε τα ματάκια μόνη της, καθώς μάθαμε.

Ποιος ξέρει και σε τι κατάσταση τη βρήκαν!

Ποιος να ξέρει κι αν τα ματάκια που έβλεπαν φωτογραφίες τα βρήκανε κλειστά.

Μακάβριο ε; Ίσως.

Μετά θάνατο λοιπόν, δημοπρασίες, εκδόσεις, συνεντεύξεις όχι με τη φωτογράφο αφού δεν μπορούσε πλέον να αρθρώσει λέξη, αλλά με τους «ευαίσθητους» που «σοκαρισμένοι» ανακάλυψαν το «σημαντικό» φωτογραφικό έργο της.

«Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται», έλεγαν οι δικοί μας παλιά, πολύ παλιά.

Αν ήτανε σημαντική φωτογράφος η όχι, δεν νοιάζει διόλου αφού δεν ζει. Μετά θάνατο όλοι οι δημιουργοί γίνονται σπουδαίοι.

Άλλοι τώρα, άγνωστοι, καρπώνονται το έργο της, ούτε καν συγγενείς. Ούτε καν παιδιά της, αφού δεν είχε.

Με νοιάζει που ως άνθρωπος και συνάδελφος κατέληξε μόνη, που έζησε και φωτογράφισε στην αφάνεια, που τα ΜΜΕ την έμαθαν μόνο από τη δημοπρασία των φιλμ και των μηχανών της που κάποιοι δεν ήξεραν τι να τα κάνουν για να βγάλουν και κάποιο κέρδος. 
Κι όμως κάποια στιγμή εν ζωή είχε διακριθεί από τις φωτογραφίες της, αλλά αυτό δεν κράτησε.

Εύκολα ξεχνάμε και αυτός είναι ο απώτερος στόχος του συστήματος. 
Το «σύστημα» θέλει να θυμόμαστε μόνο ότι του αποφέρει κέρδος. 
Ωστόσο είναι ντροπή μετά θάνατο όλοι ξαφνικά να θυμούνται πως κάποιος άνθρωπος ανάμεσά μας, υπήρξε δημιουργός, καλλιτέχνης αλλά και νοσοκόμος, και άξιο κοινωνικό μέλος, που η κοινωνία μας ξέχασε και διάγραψε εν ζωή αφού πέθανε μόνη και αβοήθητη η γυναίκα.

Κοιτάζοντας τη περσινή ανάρτηση τη θυμήθηκα και επισήμως τη Βίβιαν. 
 αναφορά στο άρθρο http://lighttraps.blogspot.gr/2013/10/blog-post_19.html
 Το λέω έτσι, «επίσημα», γιατί κατά καιρούς τη θυμόμουν αλλά δεν με τσίγκλησε κάτι για να το γράψω. Ίσως και εγώ να ήθελα να ξεχαστεί για να μην κερδίσουν άλλοι από το έργο της. Θα μου πείτε τώρα «σιγά ρε ψώνιο που κάθονται και σε διαβάζουν».

Μα δεν έχει καμιά σημασία αδέλφια τι κάνουν οι άλλοι. Δικό μου είναι το blog και εγώ γράφω ότι κρίνω πρέπον. Αν θέλουν, όποιοι θέλουν ας διαβάσουν. Και κανένας να μη διαβάσει, καρφί δεν μου καίγεται. 
Όμως γράφοντας πάλι, κάποιοι θα σκεφτούν για να γράφει αυτός κάτι, θα ήταν σημαντική φωτογράφος. Άρα; Ας αγοράσουμε μήπως πάρουν μεγάλη αξία οι φωτογραφίες της.

Ας είναι λοιπόν ελαφρύ το χώμα της, αν δεν έχουν κάψει και τη σωρό της «αυτοί οι Άγγλος».

Άντε παιδιά και καλά κέρδη από τις φωτογραφίες της.

Γιάννης Γλυνός