επι γης ειρήνη

Το υπέρτατο ον, αν υπάρχει,

το τέλειο ον, αν υπάρχει,

αναρωτιέμαι ως άνθρωπος με το φτωχό μου μυαλό γιατί προέβει στη δημιουργία αυτού του κόσμου που ανακαλύπτουμε κομμάτι –κομμάτι, σαν να είναι παζλ.

-«άγνωστες οι βουλές του κυρίου», αυτό όμως το λέμε επειδή μπορούμε να σκεφτούμε. Ένα σκυλάκι, ένα γατάκι, τα πουλιά του ουρανού, τα ψάρια, δεν σκέφτονται και δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα παρά μόνο τη φυσική τους παρουσία που λέμε πως ομορφαίνει τον κόσμο απλά και μόνο επειδή μπορούμε να δούμε την ομορφιά αυτή εμείς.

Αναρωτιέται ακόμη και για την ύπαρξη του ανθρώπου που θαρρούμε πως γνωρίζουμε πλέον όλες τις δυνατότητες και τις ατέλειες.

Όλα τα άλλα δημιουργήματα μια χαρά τα βγάζουν πέρα και δίχως εμάς. Δηλαδή μια χαρά ήταν ο κόσμος-κόσμημα πριν αρχίσουμε να το  μαγαρίζουμε και να το καταστρέφουμε γιατί μόνο εμείς τάχα μετράμε κι όλα τα άλλα πρέπει να μας υπηρετούν.

Πάνω από όλα οι νόμοι λένε πως είναι ο άνθρωπος.

Πλάκα έχουμε όμως καθώς βρίσκουμε θεωρίες και επιχειρήματα ακόμη κι όταν σκοτώνουμε συνανθρώπους μας επικαλούμενοι διάφορα «λογικά» επιχειρήματα.

Όσο για τα ερωτηματικά και τα προβλήματα, ως άνθρωποι το μόνο που έχουμε για να τα κατανοήσουμε και ίσως βρούμε κάποια λύση, έστω και προσωρινή, είναι το μυαλό μας.

Το μυαλό πάλι λειτουργεί μόνο όσο είμαστε ζωντανοί. Άρα;

Δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει μυαλό, δεν υπάρχει σκέψη.

Δεν υπάρχει όμως και τίποτα άλλο μετά από εμάς;

Δίχως ανθρώπινη ζωή δηλαδή, όλα είναι χάος αυτοτροφοδοτούμενο;

Όλα είναι τύχη και αναγκαστική εξέλιξη που γίνεται και θα γίνεται δίχως εμείς να μπορούμε να κάνουμε κάτι, αφού δεν θα ζούμε;

Υπάρχει κάποιος λόγος, ή σκοπός που υπάρχουν όλα αυτά; Με εμάς ή δίχως εμάς;

Υπάρχει κάποιος που τα βλέπει όλα, τα απολαμβάνει όλα, αλλά δεν τον βλέπουμε γιατί αν τον βλέπαμε θα του βγάζαμε τα μάτια γιατί μόνο εμείς θέλουμε να απολαμβάνουμε; Να καταστρέφουμε και να επιβάλουμε νόμους και θρησκείες;

Αν είναι αλήθεια, ας δούμε τι κάναμε στον γιό του θεού μας!

Μπορεί να έπρεπε να γίνει έτσι για να σωθούμε εμείς, αλλά σωθήκαμε από ποιόν; Και από τι; Μέχρι πότε θα πρέπει να βασανίζουμε και να σκοτώνουμε, στο όνομα ποιανού; Με ποιο δικαίωμα; Απλά και μόνο επειδή έχουμε κάποια πολιτική ισχύ και είμαστε ζωντανοί;

Κι αν δεν ζούμε, αν χαθεί ο άνθρωπος από προσώπου γης, μήπως όλα γίνουν παράδεισος όπως κάποτε ήταν πριν από το προπατορικό αμάρτημα;

Ανθρωποκεντρικά ο άνθρωπος σκέπτεται, νομίζει, ερμηνεύει τα πάντα, το θέμα της δημιουργίας του κόσμου, της δικής του ύπαρξης, και τα χαρακτηριστικά του θεού. 
Όλο το σύμπαν εκτίνεται κυκλικά γύρω από τον εγκέφαλο καθενός ανθρώπου, έτσι θαρρούν μερικοί, και ανάλογα σκέπτονται και πράττουν.

Αρχικά ο άνθρωπος πίστευε πως υπάρχουν πολλοί θεοί. Άλλοι του έμοιαζαν, άλλοι όχι. Ωστόσο, του είναι ποιο βολικό να ερμηνεύει τα πάντα κατά τα γνωστά του πρότυπα, πχ το πως φαίνεται ο ίδιος στο καθρέφτη, το πως σκέφτεται κλπ.

Οι περιπέτειες του θεού ήταν πολλές, ακόμη φαίνεται πως δεν έχουν τελειώσει. 
Διαμάχες υπάρχουν ακόμη του τύπου: ο δικός μας θεός, ή ο δικός τους.   
Κάπου υπάρχουν ακόμη μερικοί που πιστεύουν πως υπάρχουν πολλοί θεοί, και ακόμη πιστεύουν πως έχουν δίκιο, μόνον αυτοί. Περίεργο; Διόλου.

Για να αντιμετωπίσει τα θεολογικά προβλήματα και τους πολέμους στο όνομα κάποιου θεού, ο δημοκρατικός άνθρωπος δια νόμου ορίζει πως ο καθένας μπορεί να λατρεύει όποιο θεό πιστεύει!

Αυτό έρχεται ίσως σε πλήρη αντίθεση με τη θέληση του ενός και μοναδικού θεού μας , ή θεού τους, που με το φτωχό και περιορισμένων δυνατοτήτων μυαλό του ο άνθρωπος αγωνίζεται να ερμηνεύσει ως υπέρτατο, πανάγαθο, πάνσοφο, δίκαιο, πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρώντα. Αλοίμονο αν δεν ήταν!

Και πάλι ο άνθρωπος με τη λογική του προσπαθεί να φορτώσει όλα τα δικά του λάθη και επιλογές σε κάτι έξω από αυτόν. 
Λέει δηλαδή κάτι σαν τον Αρχιμήδη.

-Δώς μου τόπο να σταθώ και θα κινήσω τη γη.

Δηλαδή, λέει ο άνθρωπος με τη λογική του πως επειδή είναι αδύναμος να φέρει σε πέρας τη μάχη καλού – κακού, αν και γνωρίζει άριστα τι είναι το ένα και τι κάνει το άλλο, επειδή δεν αντέχει τη βία και το πόνο, αναζητά και ανακαλύπτει την ύπαρξη ενός "όντος" με ιδιότητες και δυνάμεις πάνω από τις δικές του... 
Στη συνέχεια τοποθετεί το «ον» εκεί που δεν το βλέπει και δεν το φτάνει, του φορτώνει  όλα τα βάσανά του, πως το υπέρτατο ον δηλαδή τον καταράστηκε επειδή έφαγε από το δέντρο της γνώσης, του φορτώνει και τη δημιουργία του θηλυκού που αυτό συνήθως τον εξαπατά!

Προσέξετε λιγάκι λογική! 

Στο παράδεισο του υπέρτατου όντος, του θεού, άνθρωπος είναι μόνο ο άνδρας! Και δεν πρέπει να είναι μόνος του! Αλλά ας του δώσουμε και τη γυναίκα να περνάει αυτός ποιο καλά. 
Στη συνέχεια, φταίει το φίδι, φταίει η γυναίκα, φταίει και ο άνθρωπος που έως τώρα ήταν μόνο ο άνδρας. 
Αναγκάζεται τώρα με τον ιδρώτα του να βγάζει το ψωμί του, η γυναίκα του με κόπο και πόνο να γεννάει τα παιδιά της/του. 
Και το φίδι; το κακό; ο διάβολος; Αυτός θα σέρνεται.

Σκέφτομαι τώρα, είναι το φίδι το χειρότερο ζώο ή ο άνθρωπος;

Δεν είναι η γυναίκα ο «νέγρος του κόσμου»;

Δεν γνωρίζουμε τι είναι καλό ή κακό;

Δεν έχουμε νόμους και θεούς και θρησκείες;

Προς τι λοιπόν όλο αυτό το χάλι τόσους αιώνες μετά;

Θα πείτε,

-καλά εσύ τώρα ανακάλυψες τα ρηχά τα πιάτα;

Όχι βέβαια. 
Απλά τώρα  η δράση-λέγε την εργασία, αναγκαστικά σταμάτησε (σύνταξη). 
Η δράση που φρενάρει τη σκέψη καθώς λένε, δεν υπάρχει. 
Σκέφτομαι τώρα περισσότερες ώρες, αναγκαστικά.

Μήπως το «αργία μήτηρ πάσης κακίας» έχει να κάνει με το ότι μη έχοντας εργασία σκεφτόμαστε; Μήπως δεν πρέπει να σκεφτόμαστε;

Λέω, μήπως;

Μήπως η σκέψη πρέπει να αποφεύγεται κατά το « αμάρτημα σκέψης» (1984);

Αν είναι έτσι, είναι λάθος να κλείνουμε τους ανθρώπους στη φυλακή, γιατί σίγουρα θα αλλάξουν μυαλά, αλλά προς ποια διεύθυνση;

Μήπως τελικά μόνο η εργασία σώζει, όπως οι εργατικές μέλισσες δρουν αλλά δεν σκέφτονται; 
Μήπως η σκέψη είναι το αρχέγονο πρόβλημα κι όχι η γνώση του καλού και του κακού;

Παλιά, όταν ήμουν νέος, θωρούσα πως βλέπω μέσα από μια τρύπα τον κόσμο, κάτι σαν να ήμουν μέσα σε ένα προστατευμένο δωμάτιο όπου τίποτα δεν με άγγιζε, ή δεν μπορούσε να με αγγίξει. "Έβγαινα για να τραφώ, να κοιμηθώ, να διαβάσω, να πάω σχολείο". Ήμουν τρομερά συγκεντρωμένος σε αυτό και επομένως αφηρημένος. Κοιτούσα και άκουγα τους δάσκαλους γεμάτος δυσπιστία μετά τα 13 μου. Διάβασα λογοτεχνικά βιβλία, μα δεν μπορούσα να γράψω καλή έκθεση ούτε και πραγματεία. Μα και κανείς πραγματικά δεν μου το δίδαξε παρά μόνο όταν ήταν πολύ - πολύ αργά για να ενταχτώ στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Σήμερα, δεν υπάρχει κανένα ίχνος που να απόμεινε από εκείνη τη σκέψη, δεν υπάρχει παράθυρο παρατήρησης, δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή, συμμετέχω σε όλα, είμαι μέρος του κόσμου, δεν είμαι το κέντρο που ήμουν κάποτε, όταν ήμουν νέος. Τώρα είμαι στα όρια της κατάθλιψης.

Ίσως να σκέφτομαι λάθος. Καταγράφω τη σκέψη μου για να μη ξεχάσω εντελώς το πόσο σημαντικό είναι να μάχεται ο άνθρωπος ακόμη και τη σκέψη του, να μη δέχεται πως τα ξέρει όλα, πως μόνο αυτός είναι το κέντρο του σύμπαντος και όλοι άλλοι και τα άλλα απλά υπάρχουν για να το σέβονται και να τον υπηρετούν.

Σήμερα, γράφω αυτές τις γραμμές και είναι σχεδόν 12 η ώρα, 12 ημέρα του 12^ου μηνός του 2015. 
Ακόμη ένας χρόνος κατά πως δείχνει το αδυσώπητο χρονόμετρο που ο άνθρωπος σχεδίασε και κατασκεύασε, μας αφήνει σε λίγες ημέρες με «θαυμάσεις» σκέψεις, εμπειρίες, βία και θανατικό στο όνομα ιδεών, θρησκειών, δικαιοσύνης, δημοκρατίας και διαφόρων άλλων ατελειών και ανοησιών του πνεύματος. 

Ακόμη μια γιορτή Χριστουγέννων και λίγο μετά το νέον έτος.

Σκέφτομαι όμως πως αν, λέω αν, ο άνθρωπος καταφέρει να απαλλαγεί από όλα τα αρνητικά της σκέψης του και του χαρακτήρα του, ίσως καταφέρει να βρει την ηρεμία και τη γαλήνη και ίσως έτσι σταματήσει η βία. 
Δεν χάνω τίποτα να ευχηθώ ειλικρινά και από τη καρδιά μου αυτό να γίνει άμεσα, τώρα, άντε με το νεο έτος! Από τη πρώτη του ημέρα!

Για όλα τα άλλα, αρρώστιες, φύση, γηρατειά και θάνατο όσο η κατάσταση δεν αλλάζει, είναι ένας τρόπος να ελέγχεται ο υπέρ-πληθυσμός που έχει και θα έχει ακόμη ποιο δραματικές επιπτώσεις στη ζωή μας επί αυτής της γης.

Για άλλη μια φορά λοιπόν εύχομαι από βάθους καρδιάς σε όλους και όλες:

-«Και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

Καλές γιορτές, καλή χρονιά και, καλό ξύπνημα... 

Γ. Γλυνός