Μπέτυ

Ένα μήνυμα, στο μπουκάλι...

Στην εποχή της τεχνολογίας, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, της επικοινωνίας, της κινητής τηλεφωνίας, παρά το θρίαμβο του μεγάλου "ρουφιάνου" (Google & internet & face book), η επικοινωνία είναι ένας άθλος.

Είναι απίστευτα δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο να επικοινωνήσεις με κάποιους ανθρώπους πραγματικά αξιόλογους, παλιούς φίλους, γνώριμους, να τους πεις ένα καλό λόγο, να κάνεις επαφή. 

 1969-70

 Αν δηλαδή δεν έχουν καταχώρηση σε τηλεφωνικό κατάλογο, δεν έχουν παρουσία στον ιστό, κάποιο blog, ένα e-mail, ένα "ακίνητο" σημείο αναφοράς, τότε απομένει το φατσομπούκι (face book).

Αλλά και πάλι, αν πέσετε επάνω σε κάποιο σαν και εμένα που δεν έχει "φάκελο" σε αυτό το μέσο, τότε η επικοινωνία είναι ανέφικτη.

Υπάρχουν κάποια πρόσωπα που δεν τα έχω δει χρόνια τώρα, και δεν ξέρω αν ζουν.  Υπάρχουν και άλλα που γνωρίζω πως ζουν αλλά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για να τα προσεγγίσω.

Υπάρχουν και φίλοι που έφυγαν για πάντα αλλά άφησαν μερικές φωτογραφίες τους, ένα-δυο βιβλία, κάποια συνέντευξη. Αυτούς θα τους βρω εν καιρώ...

 Η αρχή.

Είχα πριν πολλά χρόνια κάνει μια φωτογράφιση σε κρουαζιερόπλοιο.  Ήμουν τότε υπάλληλος, ένας νεαρός αιθεροβάμων φωτογράφος. Ένα από τα μοντέλα που χρησιμοποιήσαμε ήταν μια νεαρή όμορφη κοπέλα, έξυπνη, σοβαρή, με διακριτικό-ευχάριστο χαμόγελο, με μια γεύση λανθάνουσας μελαγχολίας ίσως, λεπτή, μελαχρινή, τύπος Ελληνίδας, και ήταν από τις πρώτες της φωτογραφίσεις. Πρέπει να ήταν 20-21 ετών, όχι όμως ποιο μεγάλη.

Βγήκαμε και στη τότε Μύκονο, βγάλαμε φωτογραφίες. Δεν είχε δικές της φωτογραφίες, ήταν στο ξεκίνημα. Μετά τη κρουαζιέρα, της έβγαλα περισσότερες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τύπωσα αρκετές, της έδωσα μερικές 30Χ40, δεν είχα ζητήσει χρήματα.  

Μετά χαθήκαμε, πήγα φαντάρος, χάθηκα από το κόσμο για 28 μήνες! 

 

Μια από αυτές τις φωτογραφίες της Μυκόνου, ολόιδια πόζα, στον ίδιο ανεμόμυλο, με το ίδιο στυλ ενδυμασίας, τη βρήκα 3-4 χρόνια μετά, (είχα απολυθεί) ολοσέλιδη διαφήμιση για τσιγάρα. Η φωτογραφία είχε γίνει καταχώρηση αλλά με ένα νέο ξανθό μοντέλο. Προφανώς κάποιος αντέγραψε την ιδέα σε διαφήμιση για τσιγάρα στην ίδια γωνία το ντύσιμο κλπ από την φωτογραφία της που είχα βγάλει. Δεν καμιά σημασία τώρα.

Ειλικρινά δεν με ένοιαξε η αντιγραφή, με ένοιαξε που δεν έχω δυνατότητα νέων.

Πέρασαν χρόνια, την ήξερα μόνο με το μικρό της όνομα, χάθηκε από μοντέλο, την είδα όμως σε κινηματογραφικές ταινίες, με πλήρες όνομα και επίθετο, ήταν ποιο ώριμη, πάντα όμορφη, μελαχρινή. Κατάλαβα ποια ήταν. Έγινε διάσημη και γνωστή ηθοποιός, σύζυγος, μητέρα.

Πέρασαν χρόνια, έκανα οικογένεια, τράβηξα αμέτρητες φωτογραφίες διάφορα θέματα, έκανα πάρα πολλά ταξίδια, έγραψα χιλιάδες σελίδες για τη φωτογραφία, διατηρώ μερικά blog, πήρα σύνταξη, έζησα και ζω καλά.

Κάποια στιγμή, βρήκα όλα τα φωτογραφικά λευκώματα της νεότητάς μου με τις ασπρόμαυρες εκτυπώσεις.

Θυμήθηκα τη νεαρή κοπέλα, την αναζήτησα στον ιστό.

Τη βρήκα μόνο ως "αόρατη" παρουσία και τίποτα άλλο στο face book.

Αναζητούσα κατά καιρούς ένα τρόπο να επικοινωνήσω, αλλά μάταια.

Δεν υπήρχε στον ιστό καμιά πληροφορία για επικοινωνία (ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα ίσως). Βρήκα πάρα πολλές συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις, περιοδικά, εφημερίδες, θεατρικά έργα, ταινίες, οικογενειακή κατάσταση, αλλά ούτε ένα σταθερό σημείο για να στείλω ένα μήνυμα, να κάνω μια αρχή:

-θυμάσαι τότε.... κόκκινη κλωστή δεμένη...

Τι σημασία έχει τώρα; Εγώ έχω αφήσει πάρα πολλά ίχνη μου στον ιστό, όποιος θέλει να με βρει, με βρίσκει. Έχω επικοινωνία με φίλους και φίλες κάθε ηλικίας από διάφορες χώρες μακρινές, που έχουν κοινό ενδιαφέρον για τη φωτογραφία, έχουν και παρουσίες με ιστοσελίδες και προσωπικά blog. Τα κρύα βράδια του χειμώνα είναι απόλαυση να επικοινωνείς με όλους αυτούς τους "άγνωστους"...αλλά τόσο γνωστούς.

Θεωρώ πλέον πως ο καθένας αξιόλογος άνθρωπος πρέπει να αφήνει ένα ίχνος του στον ιστό, και ένα τρόπο επικοινωνίας. Για να το κάνει αυτό, αρκεί να μπορεί να ασχοληθεί έστω μια ώρα την ημέρα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.

Έψαξα, έφαγα ώρες από τη ζωή μου και δεν κατάφερα να βρω άκρη. Όσο για το face book; δεν θέλω να βλέπω, ή να το ακούω. Εδώ ο καθένας θα πει όποια απρέπεια του κατέβει και οι άλλοι θα το κάνουν τούμπανο! Το πέρασα και κατάφερα να διαγραφώ μετά από πολύ κόπο.

Πάρτο ανάποδα Γιαννάκη.

Έτσι σκέφτηκα να πάρω το νήμα από την άλλη άκρη. Δηλαδή, να αναρτήσω μια δυο φωτογραφίες, να δώσω κάποιες λιγοστές πληροφορίες εφόσον το όνομα είναι γνωστό και διάσημο πλέον, να βάλω ένα όνομα εύκολο στην ανάρτηση για να τσιμπήσει ο αλγόριθμος του "ρουφιάνου" μήπως και γίνει το θαύμα.

Κάπως έτσι, είχα προετοιμάσει μερικούς φίλους μου να κάνουν ένα blog δικό τους με δυνατότητα να βλέπει ο επισκέπτης το e-mail για να μπορεί να τους βρει. Όμως χάθηκαν πρόωρα και τώρα δεν υπάρχει κανένα ίχνος τους στον ιστό.

Εγώ το 1973,  μόλις απολύθηκα

Αυτό το "μήνυμα στο μπουκάλι" είναι αφιερωμένο λοιπόν στη κοπελιά των 20 ετών (αν δεν ήταν μικρότερη), γιατί κάποτε ήμασταν όλοι όμορφοι, νέοι, ζούσαμε με όνειρα. 

Ελπίζω κάποιος να το δει.

Γιάννης Γλυνός