'Άνθρωποι μονάχοι

Η ψευδαίσθηση της επικοινωνίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Δεν γνωρίζω από που να αρχίσω.

Όλα ξεκίνησαν το 2018 μια κρύα νύχτα του χειμώνα. 

Κοιτάζοντας παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες ( του 1968-1985) είδα τα φιλικά πρόσωπα να με ατενίζουν σιωπηλά κοιτάζοντας όπως πάντα μακριά. Πολύ μακριά. 

Αποφάσισα να βρω μια άκρη για να επικοινωνήσω κάνοντας μια λίστα.

Σύντομα κατάλαβα πως υπήρχαν παράπλευρες απώλειες, είτε διότι έφυγαν οριστικά και αμετάκλητα, είτε διότι δεν είχα τηλέφωνό τους καθώς υπήρξε μια εποχή που δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα. Όσοι είχαν αριθμό ήταν ελάχιστοι, αλλά και ένας από αυτούς, αγαπητός φίλος, έφυγε ξαφνικά και εκτάκτως αρχές νέου έτους πριν ένα χρόνο. Βρήκα όμως κάποιους, όχι όλους, και μιλήσαμε.

Κάποια πρόσωπα, από τα παλιά, είναι πλέον δημόσια, γνωστά, κατέχουν θέσεις που με την αξία τους κατέκτησαν. Δεν κατάφερα όμως  να τους προσεγγίσω. Πουθενά δεν υπάρχει, δεν βρήκα σημείο αναφοράς στο κορμό της ψηφιακής βάσης δεδομένων για να στείλω ένα μήνυμα έστω. Δημοσιεύσεις βρήκα πολλές, τηλέφωνα και διευθύνσεις όχι. Ίσως δεν θέλουν να τους ενοχλούν!

Σκέφτηκα πριν ένα μήνα, μα τι κάνεις; υπάρχει το facebook!

Γράφτηκα λοιπόν και πολύ σύντομα οι περισσότεροι που με ήξεραν από το 1995 και μετά, και είναι μάχιμοι, έγινα φίλοι μου, η το σκέφτονται να γίνουν.

Αλλά αυτή η πλατφόρμα, το facebook, έχει πάρα πολλές ανόητες εκπλήξεις και σχόλια έτσι που πραγματική, σοβαρή και σε βάθος επικοινωνία είναι ανέφικτη. Ίσως και έτσι πρέπει να είναι όταν ο "καθένας" βλέπει ακόμη και τι θεό πιστεύεις! Έλεος δηλαδή. Η ανοησία πάει σύννεφο. ίσως να είναι από τις ελάχιστες εφαρμογές που είναι τόσο δημοφιλείς, αλλά τόσο απογοητευτική για τη τυποποίηση που προσφέρει. 'Ένα παράδειγμα: δοκίμασα να καταχωρήσω έστω ένα δικό μου blog, ένα αξιόλογο κείμενο, και βρήκα πόρτα! Έτσι αγαπητοί φίλοι και περαστικοί επισκέπτες, θα με βρείτε στο facebook, αν δεν με πετάξουν έξω λόγω απειρίας μου ή αυστηρών κανόνων που έχουν βάλει. Αλλά το καημένο το e-mail μου- πραγματικό αποκούμπι, είναι πάντα ανοικτό και εγώ θα απαντώ σε όλους και για όλα σε μια δυο "εργάσιμες".

Υπάρχει το gmail όπως πάντα ασφαλές και υπομονετικό που το κοιτάζω το λιγότερο μια φορά την ημέρα. Όσο για  το facebook, έχω χάσει πλέον πάρα πολλές ώρες αναζητώντας σκιές και ψιθύρους, έχω κουραστεί να γράφω και απάντηση να μη παίρνω από πρόσωπα που θα ήθελα έστω μια φορά να δω πως υπάρχουν στον ιστό, ή που γνωρίζουν αλλά δεν έχουν το χρόνο να διαχειριστούν όλα όσα μπορεί να τους προσφέρει η τεχνολογία σήμερα (12ος 2019).

Θέλω να πω ευχαριστώ σε όλους όσους υπάκουσαν στους κανόνες του facebook, έγιναν φίλοι μου και μου έκαναν ένα σχόλιο, αλλά δεν θα το πω μέσα από την εφαρμογή.

Θα ελέγχω από καιρό σε καιρό ποιος βρίσκεται εκεί και θα απαντώ, αλλά για άλλη μια φορά δεν βρήκα αυτό που περίμενα.

Καλό μήνα και καλές γιορτές.

Γιάννης Γλυνός

Μπέτυ

Ένα μήνυμα, στο μπουκάλι...

Στην εποχή της τεχνολογίας, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, της επικοινωνίας, της κινητής τηλεφωνίας, παρά το θρίαμβο του μεγάλου "ρουφιάνου" (Google & internet & face book), η επικοινωνία είναι ένας άθλος.

Είναι απίστευτα δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο να επικοινωνήσεις με κάποιους ανθρώπους πραγματικά αξιόλογους, παλιούς φίλους, γνώριμους, να τους πεις ένα καλό λόγο, να κάνεις επαφή. 

 1969-70

 Αν δηλαδή δεν έχουν καταχώρηση σε τηλεφωνικό κατάλογο, δεν έχουν παρουσία στον ιστό, κάποιο blog, ένα e-mail, ένα "ακίνητο" σημείο αναφοράς, τότε απομένει το φατσομπούκι (face book).

Αλλά και πάλι, αν πέσετε επάνω σε κάποιο σαν και εμένα που δεν έχει "φάκελο" σε αυτό το μέσο, τότε η επικοινωνία είναι ανέφικτη.

Υπάρχουν κάποια πρόσωπα που δεν τα έχω δει χρόνια τώρα, και δεν ξέρω αν ζουν.  Υπάρχουν και άλλα που γνωρίζω πως ζουν αλλά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για να τα προσεγγίσω.

Υπάρχουν και φίλοι που έφυγαν για πάντα αλλά άφησαν μερικές φωτογραφίες τους, ένα-δυο βιβλία, κάποια συνέντευξη. Αυτούς θα τους βρω εν καιρώ...

 Η αρχή.

Είχα πριν πολλά χρόνια κάνει μια φωτογράφιση σε κρουαζιερόπλοιο.  Ήμουν τότε υπάλληλος, ένας νεαρός αιθεροβάμων φωτογράφος. Ένα από τα μοντέλα που χρησιμοποιήσαμε ήταν μια νεαρή όμορφη κοπέλα, έξυπνη, σοβαρή, με διακριτικό-ευχάριστο χαμόγελο, με μια γεύση λανθάνουσας μελαγχολίας ίσως, λεπτή, μελαχρινή, τύπος Ελληνίδας, και ήταν από τις πρώτες της φωτογραφίσεις. Πρέπει να ήταν 20-21 ετών, όχι όμως ποιο μεγάλη.

Βγήκαμε και στη τότε Μύκονο, βγάλαμε φωτογραφίες. Δεν είχε δικές της φωτογραφίες, ήταν στο ξεκίνημα. Μετά τη κρουαζιέρα, της έβγαλα περισσότερες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τύπωσα αρκετές, της έδωσα μερικές 30Χ40, δεν είχα ζητήσει χρήματα.  

Μετά χαθήκαμε, πήγα φαντάρος, χάθηκα από το κόσμο για 28 μήνες! 

 

Μια από αυτές τις φωτογραφίες της Μυκόνου, ολόιδια πόζα, στον ίδιο ανεμόμυλο, με το ίδιο στυλ ενδυμασίας, τη βρήκα 3-4 χρόνια μετά, (είχα απολυθεί) ολοσέλιδη διαφήμιση για τσιγάρα. Η φωτογραφία είχε γίνει καταχώρηση αλλά με ένα νέο ξανθό μοντέλο. Προφανώς κάποιος αντέγραψε την ιδέα σε διαφήμιση για τσιγάρα στην ίδια γωνία το ντύσιμο κλπ από την φωτογραφία της που είχα βγάλει. Δεν καμιά σημασία τώρα.

Ειλικρινά δεν με ένοιαξε η αντιγραφή, με ένοιαξε που δεν έχω δυνατότητα νέων.

Πέρασαν χρόνια, την ήξερα μόνο με το μικρό της όνομα, χάθηκε από μοντέλο, την είδα όμως σε κινηματογραφικές ταινίες, με πλήρες όνομα και επίθετο, ήταν ποιο ώριμη, πάντα όμορφη, μελαχρινή. Κατάλαβα ποια ήταν. Έγινε διάσημη και γνωστή ηθοποιός, σύζυγος, μητέρα.

Πέρασαν χρόνια, έκανα οικογένεια, τράβηξα αμέτρητες φωτογραφίες διάφορα θέματα, έκανα πάρα πολλά ταξίδια, έγραψα χιλιάδες σελίδες για τη φωτογραφία, διατηρώ μερικά blog, πήρα σύνταξη, έζησα και ζω καλά.

Κάποια στιγμή, βρήκα όλα τα φωτογραφικά λευκώματα της νεότητάς μου με τις ασπρόμαυρες εκτυπώσεις.

Θυμήθηκα τη νεαρή κοπέλα, την αναζήτησα στον ιστό.

Τη βρήκα μόνο ως "αόρατη" παρουσία και τίποτα άλλο στο face book.

Αναζητούσα κατά καιρούς ένα τρόπο να επικοινωνήσω, αλλά μάταια.

Δεν υπήρχε στον ιστό καμιά πληροφορία για επικοινωνία (ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα ίσως). Βρήκα πάρα πολλές συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις, περιοδικά, εφημερίδες, θεατρικά έργα, ταινίες, οικογενειακή κατάσταση, αλλά ούτε ένα σταθερό σημείο για να στείλω ένα μήνυμα, να κάνω μια αρχή:

-θυμάσαι τότε.... κόκκινη κλωστή δεμένη...

Τι σημασία έχει τώρα; Εγώ έχω αφήσει πάρα πολλά ίχνη μου στον ιστό, όποιος θέλει να με βρει, με βρίσκει. Έχω επικοινωνία με φίλους και φίλες κάθε ηλικίας από διάφορες χώρες μακρινές, που έχουν κοινό ενδιαφέρον για τη φωτογραφία, έχουν και παρουσίες με ιστοσελίδες και προσωπικά blog. Τα κρύα βράδια του χειμώνα είναι απόλαυση να επικοινωνείς με όλους αυτούς τους "άγνωστους"...αλλά τόσο γνωστούς.

Θεωρώ πλέον πως ο καθένας αξιόλογος άνθρωπος πρέπει να αφήνει ένα ίχνος του στον ιστό, και ένα τρόπο επικοινωνίας. Για να το κάνει αυτό, αρκεί να μπορεί να ασχοληθεί έστω μια ώρα την ημέρα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.

Έψαξα, έφαγα ώρες από τη ζωή μου και δεν κατάφερα να βρω άκρη. Όσο για το face book; δεν θέλω να βλέπω, ή να το ακούω. Εδώ ο καθένας θα πει όποια απρέπεια του κατέβει και οι άλλοι θα το κάνουν τούμπανο! Το πέρασα και κατάφερα να διαγραφώ μετά από πολύ κόπο.

Πάρτο ανάποδα Γιαννάκη.

Έτσι σκέφτηκα να πάρω το νήμα από την άλλη άκρη. Δηλαδή, να αναρτήσω μια δυο φωτογραφίες, να δώσω κάποιες λιγοστές πληροφορίες εφόσον το όνομα είναι γνωστό και διάσημο πλέον, να βάλω ένα όνομα εύκολο στην ανάρτηση για να τσιμπήσει ο αλγόριθμος του "ρουφιάνου" μήπως και γίνει το θαύμα.

Κάπως έτσι, είχα προετοιμάσει μερικούς φίλους μου να κάνουν ένα blog δικό τους με δυνατότητα να βλέπει ο επισκέπτης το e-mail για να μπορεί να τους βρει. Όμως χάθηκαν πρόωρα και τώρα δεν υπάρχει κανένα ίχνος τους στον ιστό.

Εγώ το 1973,  μόλις απολύθηκα

Αυτό το "μήνυμα στο μπουκάλι" είναι αφιερωμένο λοιπόν στη κοπελιά των 20 ετών (αν δεν ήταν μικρότερη), γιατί κάποτε ήμασταν όλοι όμορφοι, νέοι, ζούσαμε με όνειρα. 

Ελπίζω κάποιος να το δει.

Γιάννης Γλυνός

τα σκουπίδια γύρω μας

Οχι δεν εγκατέλειψα το blog, απλά κουράστηκα λιγάκι. Μου πέσαν και πολλά μαζί!

Σήμερα 21 Σεπτεμβρίου 2019, είπα να κάνω ένα πέρασμα να δω τι γίνεται και εδώ, στο Lighttraps.

Μα τι νόημα έχουν όλα αυτά περί φωτογραφίας και αισθητικών προβλημάτων όταν το μέλλον του πλανήτη πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο;

Ως φωτογράφος, έχω καταγράψει πάρα πολλές φορές τη καταστροφή που αφήνουμε πίσω μας εμείς τα καλά, μικρά ανθρωπάκια. Μια κόλαση δημιουργούμε στη κυριολεξία!

Μια φορά θυμάμαι αποφάσισα να κάνω μια φωτογραφική έκθεση, τη πρώτη μου, στο τόπο που μένω.

Πήρα κάμποσες φωτογραφίες με: μπάζα, λάδια, σπασμένα είδη υγιεινής, κουρέλια, λάστιχα, μπόλικα σπασμένα τζάμια και μπουκάλια επίσης, παρ μπριζ αυτοκινήτων, πλαστικά, σάπια ξύλα κλπ.

Τύπωσα 30 φωτογραφίες, έγραψα ένα κείμενο όσο μπορούσα ποιό ευπρεπές, και τα πήγα όλα στον αντιδήμαρχο, που τα πήγε στο δήμαρχο, που είχε συμφωνήσει την ημέρα περιβάλλοντος να γίνει και η παρουσίαση, μια ομιλία, κάτι να κινηθεί βρε παιδιά.

Και το αποτέλεσμα;

Κάποιοι είχαν πάρει χρήματα πριν λίγες ημέρες για να καθαρίσουν το κάμπο και έτσι η έκθεση δεν θα γίνει!

Αυτό μου δήλωσε κοφτά με τον αέρα της εξουσίας του δημοκρατικά εκλεγμένου.

Πήρα και πάλι τη μηχανή, έβαλα ημερομηνία και τράβηξα σχεδόν όλες τις φωτογραφίες από την αρχή, τις τύπωσα 13χ18 ξανά, τις πήγα και τις άφησα στο γραφείο του δήμαρχου.

Είπα:

-λυπάμαι πολύ για τα χρήματα που πετάξατε! Ωστόσο ο κάμπος πεθαίνει.

Και έφυγα.

Να γιατί ποτέ δεν ήμουν φίλος της φωτογραφίας-ντοκουμέντου.

Ήταν νομίζω το 2002, ή το 2003.

Τον Ιούλιο και Αύγουστο του 2019, στο Πόρτο Ράφτη ενταφιάστηκε η κοινή λογική.

Αντί να βάλουν περισσότερους κάδους, αντί να μαζεύουν περισσότερες φορές τα σκουπίδια, έγραψαν:

- να βρείτε άδειους κάδους ποιο κάτω!

Ο άτιμος  δυνατός βοριάς ταξίδευε σακούλες και κάθε λογής πλαστικό και στις δυο άκρες του δρόμου προς τη θάλασσα! Θαυμάσιο θέαμα και υπέροχες μυρουδιές! Ακόμα εκεί είναι οι σακούλες στις άκρες των οδών του θέρετρου.

Συνεχίστε λοιπόν τη καλή δουλειά!

Γιάννης Γλυνός