Καλές γιορτές αδέλφια

Όλα ξεθωριάζουν, γίνονται σκιές, χάνονται, όπως χάνεται και το2018.

Καθώς και το 2018 φεύγει, θυμάμαι αυτούς που έφυγαν.

Όλοι φεύγουν στο τέλος.

Κοιτάζοντας φωτογραφίες τους, θυμάμαι τις κινήσεις τους, τα θέματα που συζητήσαμε, τις ιδέες τους. Τι κι αν είναι βουβές και σιωπηλές οι φωτογραφίες;  

Μιλάνε οι φωτογραφίες μόνο σε αυτούς που τους εμπιστεύονται! Μιλάνε μόνο σε αυτούς που ακούνε αυτό που βλέπουν!

 

 Ο πρώτος γνωστός, συγγενής ή φίλος, που θα φύγει από κοντά μας για εκεί που δεν έχει Κυριακές, σχόλες, πλούσιους και φτωχούς, έξυπνους και χαζούς, δυνατούς και αδύνατους, αγόρια και κορίτσια, ίσως δεν θα μας ταρακουνήσει αρκετά. Η θλίψη εξαρτάται πάντα από τη σχέση μας με όποιον έφυγε, την ηλικία του, και τη δική μας ηλικία.

Ο δεύτερος αλλάζει ακόμη κάτι, λίγο ίσως, αλλά κάτι αφήνει, κάποιο ίχνος.

Ο τρίτος που θα "φύγει" θα μας αλλάξει περισσότερο τη στάση ζωής, σημαντικά ίσως, αν δεν έχει γίνει αυτό από τη πρώτη απώλεια.

Μετά; μάλλον μαθαίνουμε να είμαστε ψύχραιμοι, όσο μπορούμε, ωριμάζουμε.

Ο χρόνος τα δαμάζει όλα. Η λύπη για την απώλεια μεγαλώνει όσο εμείς μεγαλώνουμε, νομίζω.

Το θέμα είναι να μη φεύγουν οι νέοι μας, και άσχετα από ηλικία να μη φεύγουν πολλοί μαζί. Είναι γνωστό πως λιγοστεύουμε εδώ και χρόνια και οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις.

Οι "φευγάτοι" και εμείς.

Ως προς το τι είναι ζωή, απώλεια και θάνατος, έχω να πω δυο-τρία πράγματα, τώρα. Αύριο ίσως αλλάξω γνώμη.

Η ζωή σε αυτή τη γη είναι η κόλαση, είναι προθάλαμος για να γίνουμε άγγελοι. Αυτό πιστεύουν οι Χριστιανοί, όχι όλοι όμως.

Θα μπορούσε η ζωή στη γη να είναι παραδεισένια, αλλά εμείς δεν αφήνουμε.

Η βία, ο αλόγιστος ανταγωνισμός, η απληστία, η οικειοποίηση της λογικής και της δικαιοσύνης για προσωπικό όφελος, η εκμετάλλευση ανθρώπων από ανθρώπους, οι διάφοροι ισμοί, η κακία κλπ "αρετές" του ανθρώπου δεν επιτρέπουν να γίνει παράδεισος η γη. 

 Αλλά, ακόμη κι αν κάτι γινόταν, η γη είναι σαν τη γόνιμη γυναίκα. Η γη έχει τους κύκλους της από παγετούς σε καύσωνες, από ακραία καιρικά φαινόμενα σε ηρεμία, έχει και γεωλογικές ανακατατάξεις που αφήνουν πίσω θύματα, αρρώστιες και καταστροφές. Οι κύκλοι της γης έχουν όλα αυτά που κάθε άλλο έχουν θέση στο παράδεισο που θα θέλαμε.

Ίσως όμως και έτσι πρέπει να είναι στο διηνεκές.

Το θέμα έχει απασχολήσει κινηματογραφιστές, συγγραφείς, διανοούμενους, επιστήμονες, αναλυτές. Και λοιπόν;

Διαφορετικές απώλειες.

Υπάρχει η απώλεια επικοινωνίας, να μη σε καλεί κανείς στο τηλέφωνο, να μη λαμβάνεις μήνυμα στον υπολογιστή, ούτε γράμμα, ούτε νέα, να αισθάνεσαι άχρηστος γιατί κανείς δεν θέλει τίποτα από όσα γνωρίζεις, πάσχισες να κάνεις και να προσφέρεις.

Ωστόσο, είσαι ζωντανός, απόδειξη πως σε θυμάται είναι: η εφορία, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, ο διαχειριστής κλπ. φίλοι...

Το ότι ζεις και συνεχίζεις μόνος σου δεν είναι τίποτα σοβαρό, καθώς μόνοι ερχόμαστε στη ζωή (με τη βοήθεια της μάνας και της μαμής) και μόνοι φεύγουμε συνήθως. Ελπίζουμε κάποιος να μας κλείσει τα μάτια, να μη βλέπουν οι άλλοι πως δεν τους βλέπουμε. Οι συνοδοί, συγγενείς η φίλοι, είναι πάντα ευπρόσδεκτοι όσο ζούμε, αλλά τελικά μόνοι περνάμε το Ρουβίκωνα (για να μη μπατάρει η βάρκα). Μετά, ο καθένας τραβά το δρόμο του, ευτυχώς.

Το μεγάλο αντίο.

Το οριστικό αντίο, γίνεται οριστικό όταν πάψει ο εγκέφαλος να λειτουργεί, όταν η καρδιά σταματήσει να κτυπά, όταν η ψυχή αυτονομηθεί.

Κι ας μας ξεχάσουν όλοι, και τι έγινε;

Πρώτα ξεχνάνε τις εικόνες μας, πως ήμαστε κάποτε. Για αυτό κρατάμε/νε τις φωτογραφίες. Όσο δεν ξεθωριάζουν έχουμε πολλά να διαβάζουμε κοιτάζοντάς τες.

Ξεθωριάζουν οι μνήμες και οι φωτογραφίες μας σίγουρα. Αυτές οι μνήμες που μαζέψαμε εμείς, και αυτές που πίσω μας αφήσαμε στους άλλους.

Οι φωτογραφίες, αυτές που συγκεντρώθηκαν, θα καταλήξουν όλες όσες τα βρήκαν μεταξύ τους, σε ένα κουτί από παπούτσια, κι όπου φτάσουν.

Στα παλιατζίδικα ξεμένουν συχνά πολλές από αυτές, κάποιοι ίσως τις επιλέξουν ξανά (ζωή μετά θάνατο), μα για τη δική τους μνήμη θα είναι πλέον άχρηστες εφόσον πρόσωπα και σκηνές θα είναι άγνωστα.

Τι να τις κάνει ένας περαστικός μετά από εκατό χρόνια τις φωτογραφίες της γιαγιάς, ή του πατέρα, ή του φίλου μου όταν κι αν θα τις βρει σκονισμένες μέσα σε ένα κουτί μαζί με άλλες πολλές;

Συχνά φωτογραφικές μηχανές, φιλμ και φωτογραφίες καταλήγουν σε δημοπρασίες, και κανείς δεν ξέρει ποιανού ήταν.

Η τέλεια κοινωνική ισοπέδωση βρίσκεται μέσα σε ένα κουτί με παλιές φωτογραφίες.  

Με μοναδικές διακρίσεις τώρα το μέγεθος, τις διαβαθμίσεις των γκρίζων και των χρωμάτων, πάντα θα υπάρχουν μερικές επάνω από τις άλλες.

Τελικά, τα είδη και η καταγωγή τους φταίνε για τις διακρίσεις; ή μήπως το μυαλό μας μόνο που κολλά ταμπέλες όπου βρει;

Ένας -ένας που φεύγει από τη ζωή, γλυτώνει από τους πόνους και τα βάσανα, τις υποχρεώσεις και τους φόρους, φεύγει μακριά από όλους εμάς τους "καλούς ανθρώπους".

Αλλοίμονο σε αυτούς που μένουν, σε όλους όσους δεν έχουν ποιότητα ζωής, που δεν μπορούν να τραφούν, να ζεσταθούν, να βγουν έξω από κελί τους, ή το σπίτι τους, που πονάνε, που είναι κατάκοιτοι, που δεν έχουν ένα γάλα για το μικρό παιδί τους.

Το 2018 φεύγει, άντε και του χρόνου απαρτία! Και φυσικά δεν λυπάμαι που φεύγει, αλλά και να λυπόμουν τι θα έβγαινε;

Και πάλι λοιπόν "να ευχηθούμε ....", και,  " ας ελπίσουμε...." κλπ, κουβέντα να γίνεται.

Όχι δεν είμαι στις μαύρες μου, απλά θυμήθηκα τα φιλαράκια που έφυγαν και είπα να τους γράψω δυο λογάκια.

Όπως και να έχει καλές γιορτές.

 Γιάννης Γλυνός

10 Δεκεμβρίου 2018

ημέρα πένθους 24 Ιουλίου 2018

Καίγομαι, καίγομαι, ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά!

 Νταού, 3-4 ημέρες μετά τις φωτιές του 2007 ή 2009, ίσως και ποιο πριν.

24 Ιουλίου 2018.

Να που είμαστε πάλι εδώ, με ζέστη, με αέρα μπόλικο αλλά «ξαφνικής έντασης σε επίπεδο θύελλας».
Δήθεν και εντελώς κατά τύχη, πολλές φωτιές άρχισαν ταυτόχρονα σχεδόν να κατακαίνε την Ελλάδα.
Και πάλι σύμπτωση!
Μα επί τέλους, ποιος ηλίθιος με τόσο αέρα βάζει φωτιά να κάψει τι; Και μήπως είναι η πρώτη φορά;
Η ένταση των φαινομένων είχε προβλεφθεί με ακρίβεια.
Ο άνεμος ξαφνικά δυνάμωσε πολύ στην Αθήνα γύρω στη 1 το μεσημέρι. Ταυτόχρονα σχεδόν, ο ουρανός έγινε καφέ-κόκκινος με αποχρώσεις γκρι-μαύρου κατά περιόδους.
Σημάδια αυτά πως η χώρα και πάλι δέχεται ασύμμετρη καταστροφή.
Ναι, αλλά από ποιους;.
-«Από την άμμο είναι που μας ήρθε από την Αφρική», είπανε μερικοί!
Κι όμως η είδηση ήταν πως καιγόντουσαν στη Κινέτα από νωρίς.
Βασικός στόχος όπως πάντα της αναρχοαυτόνομης φωτιάς (αν δεν είναι έργο εμπρηστών):
Κινέττα που σχεδόν πάντα φυσάει πολύ, που έχει πολλά πεύκα που εύκολα καίγονται,
Νταού Πεντέλης προς Πικέρμι και Διώνη, και Βουτσά και μετά Μάτι και Αγ Ανδρέα, και Ραφήνα και Αγ Κυριακή.
Αλλά και προς Διόνυσο αν ο άνεμος αλλάξει, με πρόβλεψη να σταματήσει η φωτιά μόνο όταν κόψει ο αέρας.
Και ο Κάλαμος φυσικά και πάλι.
Και Δερβένι, και πολλές άλλες περιοχές.
Ειδικά φωτιές έχουν ξεκινήσει (κατά σύμπτωση βρε αδερφέ) πολλές φορές από τη περιοχή της Νταού Πεντέλης που έχει καεί ξανά έτσι που να μη ψάχνουμε για κόλαση στην άλλη ζωή.
Και ακόμη ποιο ειδικά εφέτος η φωτιά έφτασε μέχρι τη θάλασσα στο Μάτι και τα θύματα πλέον λένε πως είναι πάνω 26 εκεί και άλλα 20 στο Ν. Βουτζά.
Το βράδυ φτάσανε οι νεκροί τους 74! Οι τραυματίες 180!
Λογικά να το δούμε γιατί αποδείξεις δεν θα βρούμε πάλι.
Ποιος βάζει τις φωτιές;
Θα πρέπει να είναι: τρελός, πυρομανής, ηλίθιος, σαμποτέρ, ή να έχει κάποιας μορφής ανομολόγητο κέρδος. Το έχει ψάξει κανείς ποιος κερδίζει κάθε φορά; Οι φωτιές μπαίνουν στις ίδιες περιοχές και μόνο όταν έχει ζέστη και μόνο όταν το δελτίο προβλέπει δυνατούς ανέμους!
Θυμάμαι και πάλι τις φωτιές όταν κάηκε η Αχαΐα, η Κορινθία, και πάλι, η Αττική.
Θυμάμαι το τότε πρωθυπουργό μας που έβλεπε τη καταστροφή από το ελικόπτερο, τη δήλωση της υπουργού του πως:
-«η χώρα μας δέχεται ασύμμετρη απειλή», και που δεν ήταν λίγοι που τη χλεύασαν!
Για κάποιους λόγους δεν δόθηκε συνέχεια στις αποκαλύψεις αν και οι υποψίες έδειχναν προς κάτι συγκεκριμένο.
Και τώρα, και πάλι η φωτιά τουλάχιστον στη Νταού, φαίνεται πως άρχισε πίσω από το νεκροταφείο, έτσι κατάλαβα από κάποιο κανάλι και δεν γνωρίζω ποιος και πως το κατέγραψε.
Και πάλι η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο καθώς είπε δημόσια κάποιος δήμαρχος πριν το μεσημέρι.
Κι όμως μέχρι το βράδυ, η φωτιά έφτασε στη θάλασσα! Γιατί ο αέρας ήρθε στην ώρα του να "συνδράμει" το έργο της, καθώς είχε προβλεφτεί και σχεδιαστεί θα πω εγώ και αρκετοί άλλοι. Γιατί τότε, όλα είναι μια σύμπτωση. Σύμπτωση που είχαμε τόσους νεκρούς μετά από τόσο καλή συνεργασία αέρα-εμπρηστών; Εγώ ένα ξέρω, όση ώρα και να κοιτώ κάτι, από μόνο του δεν πρόκειται να κάνει τίποτα.
Και οι δίχως σχέδιο εστίες πολύ σύντομα, ταυτόχρονα σχεδόν είπανε, έγιναν πολλές.
Βγήκα στο μπαλκόνι και είδα από τα Σπάτα μια μικρή σχετικά εστία καπνού να έχει αναπτυχθεί ανάμεσα Νταού και Ντράφι. Και πάλι η φωτιά ήταν στο Ντράφι και ο λυσσασμένος άνεμος οδηγούσε το καπνό προς τη Ραφήνα. Έτσι έδειχνε από τα Σπάτα.
Ένα ελικόπτερο πέρασε από πάνω και χάθηκε. Ένα άλλο αεροπλάνο ένα λεπτό μετά, έκανε ένα τεράστιο αργό κύκλο και γύρισε να αδειάσει στη κορυφή κάποιου λόφου πίσω από τους καπνούς όπου φαινόντουσαν 7-8 πύρινες γλώσσες το πολύτιμο επιβραδυντικό.
Μετά; τίποτα.
Πρέπει να ήταν 3 η 4 το απόγευμα, νομίζω.
Μέσα λίγη ώρα ο παγωμένος αέρας με λύσσα και ένταση σχεδόν θύελλας, οδήγησε τις πύρινες εστίες μέχρι το κεντρικό δρόμο της λεωφ. Μαραθώνος.
Λίγο μετά, η φωτιά πέρασε απέναντι, αλλά από τα Σπάτα βλέπαμε μόνο πυκνό καπνό. Στις 6 το απόγευμα, τα πυκνά σύννεφα είχαν φτάσει πέρα από το ύψωμα της Αγ. Κυριακής.
Οι σκέψεις και οι απορίες μου είναι πολλές.
Για αρχή, ιστορικά να το δούμε, ποιος ήταν και είναι ακόμη ο ποιο μεγάλος εχθρός της Ελλάδας μας, αν δεν είναι οι Έλληνες;
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν κατάλαβαν πως ο καιρός θα αλλάξει απότομα; πως ο άνεμος και η ζέστη απαγορεύουν κάθε χρήση φωτιάς;
Αναρωτιέμαι, όταν βλέπουν ειδήσεις στο «χαζοντούλαπο», τι ακριβώς καταλαβαίνουν; Τις προειδοποιήσεις τις λαβαίνουν στα σοβαρά; υποψιάζονται έστω, πως ίσως κάτι κακό μπορεί να συμβεί από ένα τσιγάρο, μια ψησταριά, ένα τροχό, ή τα σύρματα της ΔΕΗ που ακουμπάνε στο πεύκο της αυλής τους;
Μήπως τελικά φταίνε τα δελτία καιρού που έχουν θαυμαστή πλέον επιτυχία; Λέω, μήπως;
Κατανοεί ο υπάλληλος του δασαρχείου και ο υπάλληλος της ΔΕΗ πως κανένα σύρμα δεν πρέπει να πλησιάζει, πόσο μάλλον να ακουμπά σε πεύκο; Και τι κάνει ο καθένας για αυτό;
Υπάρχουν Έλληνες, που μένουν σε περιοχές γεμάτες πεύκα, που έχουν καεί κατ΄ επανάληψη, που ανάβουν φωτιά να κάψουν τα ξερά παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες;
Είμαστε και βλάκες και καθάρματα και ανόητοι και κακοί, αλλά είμαστε και μαζοχιστές;
Έστω ότι δεν είδαν ειδήσεις και δεν άκουσαν μερικοί, αλλά δεν είναι πρώτη φορά που καίγονται. Άρα;
Και καλά, άντε και δεν είναι Έλληνες όλοι αυτοί που καίνε τη χώρα, η απορία όλων νομίζω, είναι γιατί μια φορά δεν βρήκανε ένα!

Ντοκουμέντο!

Για την ιστορία, ως λεζάντα το αναφέρω,
μόλις πήρα αυτή τη φωτογραφία, είναι κοντά στην Νταού, 3 ημέρες μετά τις φωτιές του 2007 ή 2009, δεν θυμάμαι, πρόβαλαν δυο τσοπάνηδες με ένα κοπάδι που το οδήγησαν μέσα στα καμένα και τα ελάχιστα πράσινα φιντανάκια που είχαν απομείνει. Όταν είδαν τη φωτογραφική, κινήθηκαν απειλητικά προς το μέρος μου, και αναγκάστηκα να φύγω!
Λάθος μου που δεν τους τράβηξα φωτογραφία!
Τις ποιο πολλές φορές, μαθαίνουμε πως ήταν κάποιος γέρος κτηνοτρόφος, κάποιος εργάτης σιδεράς, κάποιος που κρύωνε και ήθελε Ιούλιο μήνα να ζεσταθεί! Ακούμε πως ήταν ένα τσιγάρο που πετάχτηκε από το παράθυρο κάποιου ανεύθυνου, δήθεν περαστικού.
Τα πεύκα είναι σίγουρα τεράστιο πρόβλημα, το ότι πάρα πολλοί θέλανε και ακόμη θέλουν ένα σπίτι μέσα στο δάσος, κι ας είναι πευκοδάσος, το ότι τα πεύκα φτάνουν μέχρι τη θάλασσα κι αν πιάσουν φωτιά κανείς δεν θα έχει που να πάει, όλα αυτά φαίνεται πως δεν αφορούν εμάς, αφορούν όλους τους άλλους...
Εγώ αναρωτιέμαι αν όλοι οι Έλληνες, η σχεδόν όλοι είναι ηλίθιοι, αν όλοι η σχεδόν όλοι είναι προδότες, αν όλοι ή σχεδόν όλοι είναι και εμπρηστές κάποια στιγμή, ή, αν κάποιοι ξέροντας πολύ καλά τη φύση μας , το χαρακτήρα μας, τις υποδομές μας, τη δημοκρατία μας, το ταμπεραμέντο μας, για κάποιο συμφέρον, ως δρουν ως πράκτορες ξένης χώρας.... ή ως εκμεταλλευτές της πολύπαθης γης . Σίγουρα καίνε με σύστημα, μελέτη και οργάνωση συγκεκριμένες περιοχές αδιαφορώντας και για τα πιθανά θύματα.
Και εμείς τι κάνουμε; γλείφουμε τις πληγές μας, όπως πάντα, και αποδίδουμε φραστικά ευθύνες δίχως ποινές και αλλαγή στάσης, περιμένουμε το επόμενο θερμό επεισόδιο με ευχές και ελπίδες να μην έχουμε περισσότερα θύματα. Μετράμε τα στατιστικά δεδομένα, τα καμένα σπίτια, τετραγωνικά χιλιόμετρα καμένης γης, καμένα αυτοκίνητα, παιδιά, γονείς, γέρους, νέους και καμιά φορά κανένα ζωάκι, γιατί είμαστε ευαίσθητοι δήθεν.
"Μπράβο" σας λοιπόν εμπρηστές είτε συστηματικοί, είτε ευκαιριακοί. Έλληνες αλλά και εσείς εμπρηστές άλλων χωρών φίλων ή εχθρικών, συνεχίστε τη καλή δουλειά! Κάθε χρόνο από το πρώτο μελτέμι η Ελλάδα μας είναι φιλόξενη και σας περιμένει να τη κάψετε με την αγάπη σας.
-Μπριζολάκι ψητό στα κάρβουνα; όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
Τώρα οι καμένοι μας νεκροί, που βρέθηκαν αγκαλιασμένοι κάπου εκεί στο Μάτι, κοντά στη θάλασσα,, τραγουδούν:
"είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι-δεκατρείς", αλλά ποιος τους ακούει παρά μόνο οι δικοί τους συγγενείς;
Εσείς που χάσατε τους ανθρώπους σας και μείνατε πίσω να περιμένετε την επόμενη φουρνιά εμπρηστών, δεχτείτε τα βαθειά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια, τίποτα άλλο.
-Των εμπρηστών τα φουσάτα περάσαν σαν το Λίβα που καίει τα σπαρτά!
Κήρυξε η κυβέρνηση τριήμερο πένθος, και καλά έκανε.
Αλλά θα προτιμούσα να μάθαινα για τριήμερη γιορτή γιατί γεννήθηκαν 74 μωράκια, και γιατί παντρεύτηκαν άλλοι 150, αντί να χαθούν 74 συνάνθρωποι που έγιναν κάρβουνο και να τραυματιστούν 150.
Και να που την επόμενη ημέρα, 25 Ιουλίου βράδυ, γίνανε 81 οι νεκροί,
Κόλαση οι φωτογραφίες, δρόμοι χωρίς ορατή διέξοδο, κρανίου τόπος, η μια περίφραξη δίπλα στην άλλη, και καμένα σπίτια και πάρα πολλά οχήματα, και πεύκα αγκαλιά με μετασχηματιστές της ΔΕΗ υψηλής τάσης που ακόμη καιγόντουσαν, αγνοούμενοι, και τραυματίες. Ενημέρωση δε λέω, αλλά και κανιβαλισμός των ΜΜΕ. Και να τρέχουν τα δελτία πάντα σαν προσπέκτους και σαν περιοδικά με διαφημίσεις ανάμεσα. Να βγαίνουν και τα έξοδα!
Ο θάνατός σου, είναι η ζωή μου!
Αλήθεια, έτσι για την ιστορία,αναζήτησε ποτέ κανείς, πότε και πως από το Πεντελικό όρος μέχρι τη θάλασσα κάηκε τόσες πολλές φορές η περιοχή; πως και πότε και από που βρέθηκαν τόσοι τίτλοι μέσα στα καμένα; Πως και γιατί δεν κόπηκαν τα πεύκα εφόσον ήταν πλέον αργά για πυροπροστασία με τόσα σπίτια και κατοίκους;
Γιατί καίγονται τελικά τόσο συχνά οι ίδιες περιοχές πχ Βαρυμπόμπη; Κινέτα; Πεντέλη;
Εγώ θυμάμαι ότι είναι 5η φορά από τότε που ήρθα στα Σπάτα που βλέπω απέναντι τη περιοχή της Πεντέλης να καίγεται μέχρι κάτω προς Ραφήνα, Βουτζά, Διόνυσο και Αγ Κυριακή.
Αντέχετε τις πιθανές απαντήσεις;
Διαβάστε λοιπόν.
1) γιατί πάρα πολλοί κερδίζουν (κράτος από άδειες, φόρους, συμβόλαια, μεταβιβάσεις, ΕΝΦΙΑ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, κλήσεις, πρόστιμα, υποθηκοφυλακείο, κτηματολόγιο, κλπ, κλπ)
2) γιατί όλοι , ή σχεδόν όλοι, θέλουν ένα εξοχικό, μια βίλα, η μια παράγκα βρε αδερφέ, με θέα και πράσινο, και πεύκα.
3) γιατί κανείς δεν έχει τιμωρηθεί παραδειγματικά, ποτέ για τις φωτιές και τις παρανομίες.
4) γιατί κάποιοι, ονόματα δεν λέμε, δεν θέλουν να γίνει πάλι το βουνό και το δάσος, όπως ήταν παλιά.
5) γιατί κάποιους τους βολεύει η αλλαγή χρήσης σε κάτι ποιο "αξιοποιήσιμο" από ένα βουνό και ένα δάσος, όπως πχ βοσκοτόπι, οικόπεδο, βίλα, ένα μεγάλο και ωραίο Hotel κλπ.
Αν έχετε αντιρρήσεις, κοιτάξτε στο καθρέφτη, και διατυπώστε τις ελεύθερα.
Μην απαντάτε σε εμένα, αλλά σε αυτούς που έχασαν τους δικούς τους.

Γιάννης Γλυνός

Έτος 2022 ακόμη.....

Φωτογραφία, ή εικόνα;

Τα όρια, τα στάδια και οι μεταμορφώσεις.

Στα παραδείγματα καταγράφονται: το ξεκίνημα από μια φωτογραφία και πως στο τέλος μετά από "απλές", μηχανικές δημιουργικές παρεμβάσεις καταλήγουμε σε μια εικόνα.

Τα όρια, οι όροι, οι έννοιες.

Η φωτογραφία είναι μια μηχανική καταγραφή της ορατής πραγματικότητας, αυτό δηλαδή που φαίνεται χάρη στο φως, είναι ένα απόσπασμα χώρου σε μια χρονική στιγμή (χώρο-χρόνος) που καταγράφει μια μηχανή, η φωτογραφική.

Όντας μηχανική η καταγραφή, δηλαδή δεν γίνεται με το χέρι που οδηγείται από τον εγκέφαλο (δια χειρός), και κάποιο όργανο κρατημένο στο χέρι που να αφήνει ίχνη σε κάποια επιφάνεια (χαρτί πχ), η φωτογραφία είναι ότι ποιο πιστό, αντικειμενικό, μέσο καταγραφής των όσων ορατών ίσως και κάποιων αόρατων στο μάτι, που μας περιβάλλουν, με ειδικές τεχνικές και μέσα (λόγο μεγέθους πχ).

Το τελικό αποτέλεσμα της φωτογραφικής εκτύπωσης σε ένα χαρτί, έχει αρκετά από τα χαρακτηριστικά μια ζωγραφικής εικόνας, αλλά και σημαντικές διαφορές από κάθε άλλο είδος εικόνας που δεν έχει προκύψει με φωτογραφικό μέσο.

Αυτές οι διαφορές χαρακτηρίζουν τη φωτογραφία έτσι που άμεσα μπορούμε να απαντήσουμε αυτό είναι μια φωτογραφία, και το άλλο είναι μια ζωγραφιά, ή μια εικόνα.
 

Εικόνες ζωγραφισμένες με το χέρι, με χρωστικές ουσίες και άλλα μέσα που αφήνουν ίχνη για μεγάλο διάστημα σε διάφορες επιφάνειες έχουμε βρει να έχουν γίνει από την εποχή που οι άνθρωποι ζούσαν σε σπηλιές. Μέχρι σήμερα η ζωγραφική παραμένει μια θαυμαστή δημιουργική εκδήλωση του πνεύματος.

Η φωτογραφία όμως θα έχει μόλις δυο αιώνες ζωής το 2026.

Στη φωτογραφία, αυτό που βλέπουμε κατά γενική αποδοχή και εκ πρώτης όψεως έτσι και αποτυπώνεται, σε σημείο που ο καθένας που θα δει τη φωτογραφία να έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίσει το φωτογραφημένο έστω κι αν δεν το έχει δει ποτέ ξανά.

Παρόλα αυτά, εδώ και μερικά χρόνια, πολλοί είναι αυτοί που δηλώνουν πως τίποτα και ποτέ δεν βγαίνει στη φωτογραφία όπως είναι!

Ωστόσο, αυτή η όποια πιστότητα προκαλεί αντιδράσεις στους φωτογράφους, συχνά αποτελεί και αφορμή για κάθε είδους παραμορφώσεις κατά τη φωτογράφηση με διάφορα μέσα, έτσι που η φωτογραφία να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή αποστασιοποίηση από την πιστή και αντικειμενική καταγραφή της ορατής πραγματικότητας. 
 

Δημιουργική φωτογραφία.

Αυτή η διάθεση είναι καθαρά προσωπική. Η δημιουργική χρήση του φωτογραφικού μέσου βασικά κρατά από τη φωτογραφική διαδικασία την αμεσότητα και τη δυνατότητα για μια σύντομη καταγραφή στο χώρο-χρόνο.

Η δημιουργική χρήση του φωτογραφικού μέσου περιλαμβάνει: φακούς, φίλτρα, φιλμ (ΑΜ-Έγχρωμο), ειδικές τεχνικές, επεξεργασίες με ειδικές συνταγές χημικών, και σήμερα ψηφιακή επεξεργασία, και πολλά έτοιμα φίλτρα που αλλάζουν την πιστή και αντικειμενική καταγραφή σε κάτι που ίσως και να θυμίζει αυτό που φωτογραφήθηκε, ίσως όμως και όχι. Τα αποτελέσματα παράγουν περισσότερο εικόνες παρά φωτογραφίες. Είναι εικόνες όμως που έχουν καταγραφεί σε ελάχιστο χρόνο, όσο διαρκεί μια έκθεση, ή όσο διαρκεί η επέμβαση στη δομή ενός ψηφιακού φωτογραφικού αρχείου στον υπολογιστή.

Στη φωτογραφική λήψη ο φωτογράφος έχει πάντα το λιγότερο, δυο επιλογές.

Η μια είναι να επιλέξει τι θα αφήσει έξω από το κάδρο της φωτογραφίας του, και η άλλη, είναι να στήσει - συνθέσει  και να φωτίσει ότι θελήσει.

Στη ζωγραφική, ο ζωγράφος προσθέτει πάντα στο κάδρο, στο πίνακά του δηλαδή (μια άδεια επίπεδη επιφάνεια, ίσως χαρτί), ένα προς ένα το σχέδιο, τη σύνθεση, τα χρώματα. Ένας πίνακας, μια εικόνα, δεν έχουν χρονικό όριο μέσα στο οποίο θα καταγράψει ο δημιουργός το ορατό, ή μια προσωπική ερμηνεία του. 

Στην εικονική ζωγραφική μπορεί ο ζωγράφος να προσεγγίσει και με φωτογραφικό τρόπο το θέμα του, όσο χρόνο κι αν διαρκέσει η ολοκλήρωση του έργου.

Στην ανεικονική ζωγραφική, εικόνα είναι όλος ο πίνακας, δίχως κάποιο σημείο αναφοράς που να είναι κάτι γνωστό και αναγνωρίσιμο, και μπορεί ένας αδιευκρίνιστος αριθμός σχημάτων και χρωμάτων να γίνεται αντιληπτός από τον θεατή ανάλογα με την αισθητική του μόρφωση.

Ο στενός συγγενής με τη ζωγραφική, είναι η φωτογραφία που συχνά προσπάθησε να μοιάσει με την εικόνα χάνοντας ωστόσο το τεράστιο όπλο της που είναι η αμεσότητα και η πραγματικότητα η "αντικειμενικότητα".

Η αντικειμενικότητα της φωτογραφίας μπαίνει σε εισαγωγικά καθώς η προσωπικότητα του φωτογράφου και η σχέση του με τη ζωή και τη κοινωνία δεν αφήνουν ανεπηρέαστη τη φωτογραφία και ειδικότερα τη θεματολογία της και το τρόπο παρουσίασης.

Μια βασική ιδέα που ταλανίζει τη σκέψη πολλών είναι πως είναι δυνατό η φωτογραφία, ειδικά η έγχρωμη, ακόμη και του όμορφου τοπίου, να είναι τέχνη από τη στιγμή που αντιγράφει πιστά τη φύση. Είναι τέχνη η αντιγραφή;

Όμως  μήπως και η ζωγραφική με τη μεθοδολογία - τεχνική του φώτο-ρεαλισμού δεν κάνει το ίδιο αλλά με το χρωστήρα ή με τον αερογράφο; Μήπως οι ζωγράφοι δεν χρησιμοποιούν συχνά φωτογραφίες ως μέρος, ή ως βάση για το έργο τους; Μήπως και οι φωτογράφοι δεν προσπαθούν να κάνουν τις φωτογραφίες τους να ομοιάζουν με ζωγραφιές;  Μήπως και κάποιοι άλλοι δεν επιμένουν ώστε να είναι απλά και μόνο αυθεντικές οι φωτογραφίες τους;

Υπάρχει πλήρης ελευθερία στη τέχνη και έτσι πρέπει να είναι, μόνο που η φωτογραφία πρέπει να είναι και να αναγνωρίζεται ως αυθεντική φωτογραφία και η ζωγραφική ως ζωγραφική. Με κάθε πρόσφορο - διαθέσιμο μέσο  ο καθένας κάνει ότι τον εμπνέει. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι οι έννοιες θα αλλάξουν να έχουν τη βασική τους σημασία για να μπορούμε να έχουμε κάποια συνεννόηση στο τέλος. Υπάρχει χώρος και ονομασίες για όλα.

Επειδή πολλά γίνονται και γράφονται εδώ και καιρό σχετικά με το imaging, και επειδή η σύγχυση μεγαλώνει, και επειδή είμαι φωτογράφος εδώ και πολλά χρόνια, και έχουν δει πάρα πολλές φωτογραφίες  αλλά και εικόνες - ζωγραφιές τα μάτια μου, θα προσπαθήσω να βοηθήσω λιγάκι.

Αρχίζοντας πάντα από μια καθόλα καθαρή, πιστή, αυθεντική και αντικειμενική φωτογραφία, θέλω να δείξω τα βήματα που μπορεί να κάνει ο καθένας από τη στιγμή της λήψης, μέχρι του σημείου να έχει κάτι κάθε άλλο παρά μια καθαρή, πιστή και αντικειμενική φωτογραφία. Θέλω να δείξω πως θα προκύψει πλέον μια εικόνα, ίσως όχι ζωγραφική αφού δεν θα έχει γίνει δια χειρός και με χρωστήρα, αλλά σίγουρα δεν θα είναι και ντοκουμέντο πιστότητας της ορατής πραγματικότητας. 
Κάποια από τα βήματα που δείχνω, υπάρχει περίπτωση μια μικρή ψηφιακή κόμπακτ να τα δημιουργίσει σχεδόν αυτόματα με επιλογή των αυτόματων ειδικών δημιουργικών προγραμμάτων έκθεσης! Άλλα πάλι περέχονται ως φίλτρα σε αρκετά προγράμματα διαχείρησης και επεξεργασίας ψηφιακών φωτογραφιών, ή εικόνων πλέον.
Ίσως χρειαστεί ένας καινούριος όρος για όλα αυτά τα καινούρια κόλπα εδώ.

Η σημασία του ελεύθερου σχεδίου και του χρώματος.
Έχοντας κάνει μαθήματα γραφιστικής επί τρία χρόνια, το βασικό που μου έδειξαν ήταν πως, με ποιά μέσα, έχοντας γνώση του σχεδίου και του χρώματος δίχως όμως να είμαι ζωγράφος, να μπορώ να δημιουργώ με ταπεινά μέσα (πχ μαύρο και ένα χρώμα σε ένα χαρτί) αισθητικές εικόνες που να έλκουν το θεατή προκειμένου να ασχοληθεί με το περιεχόμενο της συσκευασίας (δίσκοι, βιβλία, εκθέσεις, καταχωρήσεις, ετικέτες, κατάλογοι κλπ).

Καταγράφοντας σήμερα τα βήματα μετατροπής μιας πιστής και αντικειμενικής φωτογραφίας που συχνά χρειάζεται σε πάρα πολλές χρήσεις και εφαρμογές, σε μια εικόνα, πιστεύω πως θα ξεδιαλύνω τη σύγχυση που επικρατεί στο τι είναι φωτογραφία και τι εικόνα. 
Αν και πρακτικά είναι αδύνατο να προβλεφθούν όλες οι παραλλαγές , τα φίλτρα και οι τεχνικές που μπορεί να προσφέρει κάθε θέμα με το δικό περιεχόμενο, τη σύνθεση και το φως, ωστόσο, τα βήματα νομίζω θα βοηθήσουν σε αυτό το ¨οδοιπορικό".

Η βασικότερη όπως και να έχει ιδιότητα της φωτογραφίας είναι πως πραγματικά πείθει για αυτό που δείχνει και κάνει αναγνωρίσιμο το φωτογραφημένο στο καθένα που έχει το χάρισμα της όρασης (βλέπε φωτογραφία ντοκουμέντου).

Πέρα από αυτή τη πραγματική και αυθεντική φωτογραφική λήψη που μπορεί κάθε σύγχρονη ψηφιακή φωτογραφική μηχανή να πραγματοποιήσει, και μάλιστα με ελάχιστη ίσως τεχνική γνώση από τη μεριά του χειριστή της μηχανής, υπάρχουν και πάρα πολλά φίλτρα, και ειδικά προγράμματα έκθεσης. Υπάρχουν ακόμη και φιλμ, εμφανίσεις, μέθοδοι εκτύπωσης που είναι στη διάθεση πλέον του δημιουργικού φωτογράφου, κι όχι του χρήστη της μηχανής.

Το βασικό είναι πως δεν προσφέρονται όλα τα φωτογραφικά θέματα ούτε όλες οι φωτογραφίες για δημιουργικές υπερβάσεις. Επίσης πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ' όψη πως σήμερα ο δημιουργός πρέπει να γνωρίζει όλες τις τεχνικές, τα φίλτρα, τα ειδικά προγράμματα έκθεσης της φωτογραφικής του μηχανής, τις δυνατότητες ενός ισχυρού λογισμικού επεμβάσεων στη δομή του ψηφιακού φωτογραφικού αρχείου, και τη χρήση του υπολογιστή. Γιατί μόνο έτσι θα μπορεί να παίζει τις δημιουργικές υπερβάσεις στα δάχτυλα και να μπορεί εξ αρχής, ήδη από τη σκόπευση του θέματος, να φανταστεί- οραματιστεί το αποτέλεσμα που θα καταλήξει σε καλή φωτογραφία, ή σε μια αξιόλογη εικόνα που θα προκύψει από τη φωτογραφία.

Τα παραδείγματα που ακολουθούν δείχνουν μερικές μόνο από τις δυνατότητες αυτές της φωτογραφίας, αλλά ελπίζω να αποσαφηνίσουν τα όρια φωτογραφίας και φωτογραφικής εικόνας.

Ακόμη ένα βήμα ποιο κάτω, υπάρχουν σήμερα δημιουργοί που συνδυάζοντας περισσότερες από δυο λήψεις, ίσως και ψηφιακές ζωγραφικές τεχνικές καταφέρνουν να δημιουργούν υπέροχες εξωπραγματικές εικόνες, ή, εξωπραγματικές υπερβολές που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση ούτε με τη φωτογραφία, ούτε με τη ζωγραφική. 
Είναι θέμα γούστου η αποδοχή, ή απόρριψη αυτών των εικόνων.

Ένα είδος αυθεντικής φωτογραφίας (θεματολογία) που από την αρχή δεν έχει καμιά ανάγκη φίλτρων και ψηφιακών παρεμβάσεων για να καταλήξει σε υπέρβαση είναι η αφαιρετική φωτογραφία - abstract. Εδώ εξ αρχής ο φωτογράφος δεν ενδιαφέρεται διόλου για το αν το φωτογραφημένο θα μοιάζει, ή θα θυμίζει το πραγματικό, αλλά το αντίθετο προσπαθεί το φωτογραφημένο να προκαλεί τη λογική του θεατή ως προς το τι μπορεί να δείχνει.

Κατά ένα τρόπο και η ασπρόμαυρη φωτογραφία εξ αρχής είναι υπερβατική καθώς το μάτι βλέπει 16.000.000 χρώματα και επομένως η αποδοχή του ΑΜ είναι αφαίρεση και αποτελεί το πρώτο βήμα στη φωτογραφική δημιουργία. 

Τέχνη είναι αφαίρεση και όχι πιστή αντιγραφή του ορατού. Από τα παραδείγματα που εκθέτω προκύπτει πως σήμερα μπορεί η ζωγραφική και η φωτογραφία να διέρχονται σοβαρή υπαρξιακή κρίση ταυτότητας, αλλά είτε προσθετικά, είτε αφαιρετικά παραμένουν αξιόμαχες. Η εικόνα όμως και η εικονογράφηση είναι ευκολότερες από ποτέ άλλοτε, αρκεί να υπάρχει η κατάλληλη τεχνική κατάρτιση και η αισθητική ωριμότητα.

Σημείωση όλες οι "μεγάλες" φωτογραφίες είναι όπως ακριβώς βγήκαν από τον αισθητήρα της μηχανής, αλλά με περιορισμό της ανάλυσης μόνο.

Και κάποια ημέρα, θα επανέλθω με περισσότερα δείγματα για να σας βάλω σε περισσότερες σκέψεις...