Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Αλίμονο στους νέους "χρήστες"


Σκέφτομαι πολλές φορές  πως: 
ήμουν, είμαι, και θα είμαι φωτογράφος.
Και λοιπόν, τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει πως: μπορεί να ξεχνιέμαι μερικές φορές επειδή έχω χαλαρώσει λόγο αναγκαστικού «παροπλισμού», δηλαδή αναμονής της σύνταξης.
Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω όσα έμαθα.
Και έμαθα πολλά, πάρα πολλά…
Σκέφτηκα κάποια στιγμή, πως καλά θα ήταν να τα άφηνα ως γνώση στην επόμενη γενιά, κάτι που έκανα έναντι συμβολικής «αμοιβής» γράφοντας σε περιοδικά του ειδικού τύπου.
Έστησα και μια ιστοσελίδα, για να περνάει η βραδινή ώρα βρε αδερφέ.
Όταν ξέμεινα από εργοδότη (έβαλε λουκέτο όπως πολλοί άλλοι), 
όλα όσα είχα μάθει θέλησα να συνεχίσω να τα διαδίδω ποιο αποτελεσματικά.
Και, έστησα μερικά blog, δίχως υλική αμοιβή πλέον... 
Πολέμησα όμως έτσι και τη κατάθλιψη, με ελάχιστο κόστος, νομίζω.
Για ένα διάστημα, διέκοψα κάθε επαφή με τα τεχνολογικά νέα, τις καινούριες ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές κλπ.
Έκανα μια πολύ καλή «αποτοξίνωση».




Με αγνοείτε; σας αγνοώ!
Να το κάνω ποιο απλό; ανταλλαγή προϊόντων.
Είπα πως, «εμένα πλέον δεν με αφορά η νέα ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, όσα έμαθα αρκούν, τα όρια, τα ανακάλυψα. 
Θα κάνω την δουλειά μου με ότι έχω.
Τώρα  θα ασχοληθώ και πάλι με την ουσία των πραγμάτων, ειδικά της φωτογραφίας, αλλά δίχως να τραβάω φωτογραφίες». 
Έτσι βρήκα παλιά φιλμ και φωτογραφίες και ασχολήθηκα με αυτά.
Ας είναι καλά οι σαρωτές.
Λίγο περίεργο ακούγεται ίσως, αλλά το έκανα αυτό για δυο χρόνια , περίπου.

Ολική επαναφορά.
Όμως, και να θες να αγιάσεις, δεν σε αφήνουν.
Βρέθηκα κάποια στιγμή σε γνωστό κατάστημα με τεχνολογικά καλούδια.
Η συζήτηση που άκουσα, ανάμεσα σε μελλοντικό «χρήστη» ψηφιακής φωτογραφικής  μηχανής και πωλητή,  με έκανε να φύγω για να μην εμπλακώ σε τόσο άσχετη κουβέντα.  
Αναγκάστηκα να σκεφτώ τώρα πως, για να ακούσουν όλα όσα θα έπρεπε να γνωρίζουν, θα έπρεπε να με πληρώσουν πλέον.
Πρέπει και εγώ να ζήσω εφόσον η κοινωνική συνοχή έχει καταστραφεί ολοσχερώς στο τόπο μας. 
Υπάρχει κάποια αντίρρηση;
Δεν σας ακούω από εδώ που είμαι, και πάμε ποιο κάτω.
Όμως με τόση διάδοση του internet, τόσα έντυπα και διαφημιστικά, τόσες μηχανές στα ράφια και τόση πρόοδο, δεν περίμενα να ακούσω δίπλα μου το τεχνολογικά μεσαίωνα να βρικολακιάζει. 
Ωστόσο, αποφάσισα όπου ακούω συζήτηση για ψηφιακή φωτογραφία να φεύγω πλέον.
Αναρωτιέμαι αν ένας από αυτούς τους δυο, δεν έτυχε να δει και να διαβάσει κάτι από όσα έχω γράψει και δημοσιεύσει σχετικά με τη φωτογραφία.
Ή μήπως η μόνη πληροφόρηση που είχανε ήταν τα έντυπα και οι διαφημίσεις;
Και καλά εμένα δεν έτυχε να με διαβάσουν, ούτε και κανένα άλλο όμως; 
Και τις βλακείες που αναμασάγανε που τις μάθανε;
Τεχνικά χαρακτηριστικά, αποστήθιση γνώσης προδιαγραφών και, τίποτα άλλο.
Έφυγα με τη πίεση να φτάνει στα ύψη και για να μη μιλήσω. 
Και τι να  έλεγα μέσα σε ξένο κατάστημα; Δεν μου έπεφτε λόγος!
Λίγους μήνες μετά, έτυχε να πάρω στα χέρια μου τρεις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές τελευταίας σοδειάς, και ένα διαφημιστικό έντυπο για αυτές, πολύ προσεγμένο.
Η λογική του έντυπου ήταν σωστή, τα προϊόντα που παρουσίαζε ήταν εντυπωσιακά, αν και δεν θυμίσανε πολύ φωτογραφικές μηχανές…
Η αρχική επαφή με τα προϊόντα ήταν αυτό που λέμε: "αναθεωρήσαμε τις απόψεις μας περί του gadget και της ταμπλέτας", γενικώς.
Ωστόσο, όταν μετά από λίγο έμεινα μόνος πήρα και πάλι το έντυπο στα χέρια μου. 
Τότε κατάλαβα πως όποιος συμμετείχε στο σχεδιασμό του διαφημιστικού, δεν είχε πραγματικά καμιά σχέση με τη ποιότητα, τη γραμματική και τη τεχνική της φωτογραφίας. Με την ουσία της δηλαδή. Του είπανε, υποθέτω:
- "εμείς απευθυνόμαστε στο χρήστη"! 
Όμως η φωτογραφία είναι δυο πράγματα. Τεχνική, και τέχνη, και όσοι την εξασκούν, ονομάζονται "φωτογράφοι". "Χρήστες" είναι κάποιοι άλλοι, που χρησιμοποιούν δεν ξέρω τι.
Η μόνη τέχνη των συνοδευτικών φωτογραφιών του έντυπου, ήταν αυτή του αποπροσανατολισμού του «χρήστη».

Η μόνη τεχνική ήταν αυτή της πλήρους άγνοιας του τι σημαίνει ευκρίνεια από τη μια άκρη της φωτογραφίας, μέχρι την άλλη, εστίαση, άπειρο, πρώτο πλάνο, χρώμα, αντίθεση, κορεσμός. 
Σχημάτισα αυτή τη βεβαιότητα παρατηρώντας πάντα από τη μια γωνία μέχρι την άλλη τις τυπωμένες ολοσέλιδες φωτογραφίες και τα σαλόνια.
Όλα αυτά έμαθα να τα βλέπω τυπώνοντας φωτογραφίες σε χαρτί κάθε διάστασης, από 10Χ15 εκατοστά, μέχρι 3 μέτρα επί 5 μέτρα, και βάλε.
Έχω τυπώσει από φιλμ μισού καρέ, μέχρι 13Χ18 εκατοστών.
Έχω τυπώσει φωτογραφίες που έχουν παρθεί με φακούς κάθε γνωστού, μεγάλου ή μικρού κατασκευαστή, και έχω δει «σημεία και τέρατα» ελέγχοντας το κόκκο.
Από το πέρασμα στη ψηφιακή φωτογραφία, έμαθα ανάλογα να βλέπω τα pixles μιας ψηφιακής λήψης, ένα προς ένα και να τα παραβάλλω με άλλα ανάλογα που έχουν παραχθεί από άλλο φακό και άλλο αισθητήρα του ανταγωνισμού.
Και αυτή η ιστορία γινότανε όχι για δυο και τρεις μηχανές, ή φακούς, αλλά για όσες μηχανές και όσους φακούς υπήρχαν στο πάγκο των δοκιμών.
Μιλάμε για αμέτρητες ώρες παρατήρησης.
Έτσι λοιπόν, σήμερα θα πρέπει ή να μην ξαναμιλήσω και να βγάλω το σκασμό, ή να πληρωθώ πολύ καλά για να εκπαιδεύσω και όσους ενδιαφέρονται να μάθουν να βλέπουν και να διαβάζουν φωτογραφίες.
Να καταλάβουν δηλαδή πώς να τις διαβάζουν και αισθητικά και τεχνικά. 
Να μάθουν με λίγα λόγια να βλέπουν.
Γιατί δεν αρκεί να θες να κερδίσεις το πρωτάθλημα, πρέπει και να ξεπεράσεις τον αντίπαλο με την αξία σου.
Είναι απαράδεκτο οι πωλητές να ψεύδονται ασύστολα, αντί να προτείνουν κάτι γι αυτό που πραγματικά είναι. 
Έχει τύχει πάρα πολλές φορές να προσπαθήσουν να μου πουλήσουν ελεεινές κόμπακτ, για επαγγελματικές. Σε ποιόν; Σε εμένα!
Ως μια τελευταία λοιπόν προσπάθεια συμμετοχής στην υπό διάλυση κοινωνία μας, έχω να πω σε όλους τους επίδοξους πωλητές να διαβάσουν τη «τέχνη του πολέμου» του Σουν Τζου, και αν θέλουν να μάθουν λίγα βασικά για τη φωτογραφία, θα πρέπει να στρωθούν να μάθουν από τους μαστόρους κι όχι από τους διευθυντές πωλήσεων και τους διαφημιστές.

Καλό κουράγιο.